صد و بیست رش نیز پهناش بود

که پهناش کمتر ز بالاش بود

گروه ورا پیشه پر خاش بود

درختان گل و کشتشان ماش بود

دلیری که نامش تکین‌تاش بود

همه ساله با عم به پرخاش بود

آرد گیلانش از براش بود

در همه یک دو مشت ماش بود

که طراز سخن ثناش بود

ورد جان و خرد دعاش بود

میوه فروشی که یمن جاش بود

روبهکی خازن کالاش بود

چون سلیمان از خدا بشاش بود

منطق الطیری ز علمناش بود

پس دیوزاده تمرتاش بود

که او را به دل رای پرخاش بود

نقش سخنم بنقش نقاش بود

جان است ولی نهان ز اوباش بود

روزی که اجل طلسم ما را شکند

این گنج نهان بر همه کس فاش بود

دوش اندر مطبخ ما آش بود

آش ما پرقند آش ماش بود

ای خوش آن روزی که‌ دل با ماش بود

پیش‌ دل راز نهانش‌ فاش بود