گنجور

 
صفی علیشاه

چونکه‌ شاه واحد الذات‌ صمد

شد روان در محفل‌ جمع‌ الاحد

یعنی‌ از آن خرقه‌ پوش خرقه‌ باز

خرقه‌ صورت‌ تهی‌ گردید باز

پرده هِشت‌ آن پرده دار پرده در

گشت‌ اندر پرده های غیب‌ در

حاصلا کآن جام چون گردید پر

خفت‌ در گل‌ نطق‌ طوطی‌ چون شتر

شاه رفت‌ و شیر نطق‌ آشفته‌ ماند

راز های معرفت‌ ناگفته‌ ماند

از صفی‌ الحق‌ مخاطب‌ رخ نهفت‌

نیست‌ زین‌ بعدم سرِ گفت‌ و شنفت‌

دم مزن کآیینه‌ طوطی‌ شکست‌

بر رخ آن مه‌ صد هزاران پرده بست‌

دل خرابی‌ می‌کند سخت‌ امشبم‌

ز احتراق افکنده در تاب‌ و تبم‌

کاش بودم محرمی‌ از آل دل

تا به‌ او گویم‌ زمانی‌ حال دل

تا ز سر گیرم به‌ پیش‌ او گله‌

زآن نگار دلربای ده دله‌

چون ندارم محرمی‌ باری خموش

خون دل بی‌همدم آید گو بجوش

از غم‌ دل تا که‌ اظهاری کنم‌

رو ز بی‌ یاری به‌ دیواری کنم‌

بیدلی‌ را کش‌ به‌ محنت‌ یار نیست‌

محرم رازی به‌ از دیوار نیست‌

ای خوش آن روزی که‌ دل با ماش بود

پیش‌ دل راز نهانش‌ فاش بود

غمزه اش بُد پیک‌ راز عاشقان

در خرابی‌ دل نواز عاشقان

دل که‌ رفتش‌ دلبر از بر خوار ماند

خون از آن دل بِه‌ که‌ بی‌ دلدار ماند

شاید از چشم‌ِ دل ار جاری شوی

جای خون از چشم‌ خون پالا روی

یاد چشم‌ دلبر رعنا کنی‌

جمله‌ عالم‌ را ز خون دریا کنی‌

هر که‌ او چون من‌ شود مجنون دل

گو نشین‌ اندر میان خون دل

در غم‌ دلبر به ‌جای خواب‌ِ چشم‌

دل نباشد کآن نگردد آب‌ِ چشم‌

رو رو ای دل زین‌ سپس‌ دیوانه‌ باش

خانه‌ را هِل‌ ساکن‌ ویرانه‌ باش

چون پری بگذر ز وصف‌ مردمی‌

رخ نهان ساز از پری و آدمی‌

شاهد غیبی‌ کنون شد سرخ پوش

سرخی‌ آثار جلال است‌ این‌ نیوش

آیت‌ سرخی‌ نشان خون بود

رنگ‌ خون از رنگ‌ ها بیرون بود

کوکب‌ شیر ای برادر خونی‌ است‌

هر که‌ زین‌ کوکب‌ نشد بیرونی‌ است‌

شیر مردی کو، کنون ضیغم‌ صفت‌

کو به‌ عشق‌ شیر حق‌ شد یک‌ جهت‌

کس‌ نداند رمز این‌ معنی‌ تمام

غیر سلاّک طریقت‌ والسلام

بلکه‌ هم‌ واقف‌ نگشت‌ ای یار من‌

کس‌ ز سرّ زبدة الاسرار من‌

غیر آن عارف‌ که‌ ز اطوار شهود

گشته‌ جانش‌ واقف‌ از سرّ وجود

کی‌ کس‌ از سرّ ولایت‌ واقف‌ است‌

زآنکه‌ این‌ مخصوص مرد عارف‌ است‌

کیست‌ عارف‌ آنکه‌ می‌ پرورده است‌

فانی‌ اندر حق‌ّ و از خود مرده است‌

ای دل از خواب‌ گران بیدار شو

وقت‌ صحبت‌ نیست‌ نک‌ هشیار شو

شاه ما زد تکیه‌ بر تخت‌ جلال

خوابناکی‌ را بهِل‌ چشمی‌ بمال

آن ولیِّ لایموتم‌ گفت‌ دوش

شو ز نظم‌ مثنوی چندی خموش

من‌ شدم خامش‌ ز گفتار این‌ زمان

دم مزن وﷲ اَعلم‌ بالبَیان