گر شهره شوی به شهر شرّالناسی

ور خانه نشینی همگی وسواسی

به زان نبود که همچو خضر و الیاس

کس نشناسد ترا تو کس نشناسی

چو کردم با زمانه ناسپاسی

زمانه کرد با من ناشناسی

تا تو به ولایت بنشستی چو اساسی

کس را نبود با تو درین باب سپاسی

زین، دادگری باشی و زین حق بشناسی

پاکیزه‌دلی، پاک تنی، پاک حواسی

جست از جایگه آنگاه چو خناسی

هوس اندر سر و اندر دل وسواسی

سوی او جست، چو تیری سوی برجاسی

با یکی داسی، مانندهٔ الماسی

حلق بگرفتش مانندهٔ نسناسی

بر نهادش به گلوگاه چنان داسی

تو ندانی به پارسی ما سی

چون نخوردیش طعم نشناسی

تو که در بند کلک و اَنقاسی

چهره را از نقاب چه شناسی

تو نه مرد علی و عبّاسی

مصلحت را ز جهل نشناسی

دلا دلا ز بلا هیچگونه نهراسی

حدیث عشق کنی و حریف نشناسی

کمر به عشق بتانی ببسته که میان

ببسته اند به زنار های شماسی

چو ماه سغبه هر چهره چو خورشیدی

[...]

ترازوی همه ایزدشناسی

چه باشد جز دلیلی یا قیاسی‌؟

گرت خواهیم کردن حق‌شناسی

نخواهی کردن آخر ناسپاسی

تو آن خورشید نورانی قیاسی

که مشرق تا به مغرب روشناسی

به شادی هر زمان می‌خورد کاسی

بدینسان تا ز شب بگذشت پاسی

سپاس او را کن ار صاحب سپاسی

شناسایی بس آن کاو را شناسی

گر پرده‌شناس ازین قیاسی

هم پردهٔ خود نمی‌شناسی

در جدول این خط قیاسی

می‌کوش به خویشتن‌شناسی

روز شنبه ز دیر شمّاسی

خیمه زد در سواد عبّاسی

شب چو زیر سمور انقاسی

کرد پنهان دواج بر طاسی

هر آن کهتر که داند حق شناسی

ازو هرگز نیاید ناسپاسی

به موسیقی غیب اهل سپاسی

که این نه پرده را پرده شناسی