هست ما را هر زمانی از نگار راستین

لقمه‌ای اندر دهان و دیگری در آستین

این حد خوبی نباشد ای خدایا چیست این

هیچ سروی این ندارد خوش قد و بالا است این

این چنین خورشید پیدا چونک پنهان می شود

[...]

آن خداوندی که نبود راستین

مر ورا نه دست دان نه آستین

قامت‌شان سرو دلی راستین

پر ز گل از ساعدشان آستین

بلکه تویی کارگر راستین

دست همه دست تو را آستین

ای خدا ای پادشاه راستین

دست قدرت را برآر از آستین

بر آورد کیر خری ز آستین

که ای از هوس رسته راستین

گر فشانم دست، ریزم ز آستین

صد هزاران جبرئیل راستین

باش کاید، روز عدل راستین

دست قهر ذوالجلال از آستین

زینبش بگرفت ازعجز آستین

گفت ای مهر سپهر راستین

پس کشید از چنگ زینب آستین

شد دوان تا نزد شاه راستین

به چنبر درش گردن راستین

عیان دست دادارش از آستین

به بالینش آمد شه راستین

بسایید برچهره اش آستین

بر پاک پیغمبر (ص) راستین

فشانم به حوران خلد آستین

به دستوری خسرو راستین

به نام آوری برشکست آستین

بزد دست شهزاده ی راستین

جدا کرد یک پاره از آستین

چو این دید پور شه راستین

برآورد دست یلی زآستین

خروشید برداور راستین

برون جست دست خدا زآستین

چو این گفته شد داور راستین

به رزم سپه بر شکست آستین

به ناگاه شهزاده ی راستین

رها کرد از چنگ او آستین

چو دید آنچنان بانوی راستین

بپوشید رخساره با آستین