مولانا
»
مثنوی معنوی
»
دفتر چهارم
»
بخش ۱۰۷ - نومید شدن موسی علیه‌السلام از ایمام فرعون به تاثیر کردن سخن هامان در دل فرعون
گفت موسی لطف بنمودیم و جود
خود خداوندیت را روزی نبود
آن خداوندی که نبود راستین
مر ورا نه دست دان نه آستین
آن خداوندی که دزدیده بود
بی دل و بی جان و بی دیده بود
آن خداوندی که دادندت عوام
باز بستانند از تو هم‌چو وام
ده خداوندی عاریت به حق
تا خداوندیت بخشد متفق
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: موسی اشاره می‌کند که خداوند بر او لطف و نعمت نازل کرده است، اما این نعمت‌ها که به او داده شده، حقیقی نیستند. او به حقیقتی اشاره دارد که خداوندی واقعی وجود ندارد و آنچه به بشر داده شده، موقتی و عاریتی است. در واقع، خداوندی که مردم می‌پرستند و به او وابسته‌اند، از حقیقت و وجود واقعی بی‌بهره است و در نهایت این نعمت‌ها ممکن است بازپس گرفته شوند. به بیان دیگر، موسی به اهمیت شناخت و درک حقیقی خداوندی اشاره می‌کند که نباید تنها بر پایه‌ی چیزهای مادی و ظاهری باشد.
هوش مصنوعی: موسی گفت: لطف و کرم ما به شما نشان داده شده، اما این نعمت الهی همیشه در دسترس نیست.
هوش مصنوعی: خدای حقیقی و واقعی آن کسی است که نه به صورت ظاهری و نه با نشانه‌های ملموس قابل مشاهده نیست.
هوش مصنوعی: خداوندی که از انسانی بی‌احساس و بی‌جان و بی‌نظری چیزی را دزدیده بود.
هوش مصنوعی: خداوندی که به تو چیزهایی را عطا کرده، تو هم باید آنها را همچون وامی که گرفته‌ای، پس بدهی.
هوش مصنوعی: خداوند به انسان‌ها نعمتی موقتی عطا کرده است، تا آنها را به سوی حق و حقیقت راهنمایی کند و در نهایت به مقام والایی نائل شوند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.