از خورش خوی خویش باز کند

درِ شهوت به خود فراز کند

خو ز اغیار و عاده باز کند

چشم از آن دیگران فراز کند

شهوت ار جانت بارّه باز کند

بر تو کارِ بتان دراز کند

نه ز غنچه دو دیده باز کند

نه ز خنده دو لب فراز کند

که چو چشم اجل فراز کند

پس از آن عقل چشم باز کند

تا دلت معدن نیاز کند

درِ دل پیش جانت باز کند

شیر خوردنت امل دراز کند

اجلت خو ز شیر باز کند

باز دل چون دو بال باز کند

تیغ کوتاه را دراز کند

با هر که دلم ز عشق تو راز کند

اول سخن از هجر تو آغاز کند

از ناز دو چشم خود چنان باز کنی

کانده زده لب به خنده‌ای باز کند

چون زاغ سر زلف تو پرواز کند

در باغ رخت به کبر پر باز کند

در باغ تو زان زاغ پرانداز کند

تا بر گل تو بغلطد و ناز کند

تیغ بر دشمنان دراز کند

در پیکار و کینه باز کند

دست بر گنج در دراز کند

تا درِ گنج‌خانه باز کند

چون لبش درج گهر باز کند

عقل را حاملهٔ راز کند

یارب از عشق شکر خندهٔ او

طوطی روح چه پرواز کند

هیچ کس زهره ندارد که دمی

[...]

هر مرغ دلی که پر بدو باز کند

در اوج هوای عشق پرواز کند

یک دم تو بدوز دیدهٔ خود از خود

تا نور جلال دیده ات باز کند

طاووس جمال تو چو پرواز کند

سیمرغ امید جلوه آغاز کند

خوش باش هر آنچ با من امروز کنی

فردا دگری با تو همان باز کند

وقتست که بلبل بگل آواز کند

این لابه در افزاید و آن ناز کند

بلبل بسخن مضاحک آغاز کند

تا گل بشکر خنده دهن باز کند

دستِ ناپاک چون دراز کند

بمثل گر سوی پیاز کند

چو چشم مست تو آغاز کبر و ناز کند

بسا که بر دلم از غمزه ترکتاز کند

مرا مکش، که نیاز منت بکار آید

چو من نمانم حسن تو با که ناز کند؟

مرا به دست سر زلف خویش باز مده

[...]

در دعا هر دو دست باز کند

بندگی را دو صد نیاز کند

شب هجران که دلم نوحه گری ساز کند

با خیالت گله هجر تو آغاز کند

آنچنان زار بگریم ز پریشانی دل

که اجل تا به سحر صد رهم آواز کند

ای بسا فتنه که از چشم تو در آفاق است

[...]