پیریم ولی چو عشق را ساز آید

هنگام نشاط و طرب و ناز آید

از زلف رسای تو کمندی فگنیم

بر گردن عمر رفته تا باز آید

کنون در زیر هر گلبن قنینه در نماز آید

نبیند کس که از خنده دهان گل فراز آید

زهر بادی که برخیزد گلی با می به راز آید

به چشم عاشق از می تابه می عمری دراز آید

به گوش آواز هر مرغی لطیف و طبعساز آید

[...]

اگر بمهر من آن ماه را نیاز آید

چنانکه زود برفتست زود باز آید

برزم رفت و بسی رنج نابسازی کرد

رسد بباده خوری باز بزم ساز آید

همی دهیم براه فراز کردن چشم

[...]

چون اجل ناگهان فراز آید

کار دنیا همه مجاز آید

مرد باید که در نماز آید

خسته با درد و با نیاز آید

مار را چوت اجل فراز آید

به سرِ ره ورا جواز آید

بعد از آن چون فرج فراز آید

به سرِ شرط و عهد باز آید

تویی ، شها ، که بتو چرخ را نیاز آید

ببارگاه تو اقبال در نماز آید

زطبع دشمن جاهت سموم غم خیزد

ز رشح خدمت صدرت نسیم ناز آید

ز عون تیغ تو ملت بانتظام رسد

[...]

آن بحر که موجش گهر انداز آید

در سینهٔ عاشقان به صد ناز آید

یک بار درآمد و مرا بیخود کرد

این بار گمم کند اگر باز آید

چو باز در عشق در پرواز آید

همه صیدی به پیشش باز آید

دلِ عشّاق در پرواز آید

در آندم در نمود راز آید

همو باشد که اینجا باز آید

بداند آنکه صاحب راز آید

نام تو برم کار مرا ساز آید

یاد تو کنم عمر شده باز آید

هرگه که حدیث عشق گویم با خود

با من در و دیوار به آواز آید

آن روز که کار وصل را ساز آید

وین مرغ ازین قفص بپرواز آید

از شه‌چو صفیر «ارجعی» روح شیند

پرواز کنان بدست شه باز آید

آن روز که کار وصل را ساز آید

وین مرغ ازین قفص به پرواز آید

از شه چو صفیر «ارجعی» روح شنید

پرواز کنان به دست شه باز آید

چون جغد بود اصلش کی صورت باز آید

چون سیر خورد مردم کی بوی پیاز آید

چون افتد شیر نر از حمله حیز و غر

وز زخمه کون خر کی بانگ نماز آید

پای تو شده کوچک از تنگی پاپوچک

[...]

آن روز که کار وصل را ساز آید

وین مرغ از این قفس بپرواز آید

از شه چو صفیر ارجعی باز شنود

پروازکنان به دست شه بازآید

به کوی لاله رخان هر که عشقباز آید

امید نیست که دیگر به عقل بازآید

کبوتری که دگر آشیان نخواهد دید

قضا همی‌بردش تا به چنگ باز آید

ندانم ابروی شوخت چگونه محرابیست

[...]

کاروانی شکر از مصر به شیراز آید

اگر آن یار سفرکرده ما بازآید

گو تو بازآی که گر خون منت در خورد است

پیشت آیم چو کبوتر که به پرواز آید

نام و ننگ و دل و دین گو برود این مقدار

[...]

بدین امید به سر شد، دریغ، عمرِ عزیز

که آنچه در دلم است از دَرَم فراز آید

امیدِ بسته بر آمد ولی چه فایده زانک

امید نیست که عمرِ گذشته باز آید