نِشَسته پیشَشَ انْدر سرفرازان؛

به بختِ شاه، یکسَر شاد و نازان.

ز چندان دلبران و دلنوازان،

به رنگ و خویِ طاووسان و بازان،

به نزد جوی خرگوشی گرازان

دو سگ در جستن خرگوش تازان

شتابان روز و شب در راه تازان

به روی دلبر خود گشته نازان

ز بس رامشگران و رودسازان

ز بس سیمین بران و دلنوازان

به خوبی همچو طاووسان گرازان

بدیشان نارسیده چنگ بازان

چو شمعی بود سوزان و گدازان

سپرده دل به مهر دلنوازان

چو زرّین گنبدی بر چرخ یازان

شده لرزان و زرّش پاک ریزان

همی گفتی سرود مهربازان

به دستان و نوای دلنوازان

به سان شیر خشم آلود تازان

به گوران و گوزنان و گرازان

منم در آتش هجران گدازان

توی در مجلس شادی نوازان

همه باشند پیرامنت تازان

به بختت گشته هریک چون تو نازان

چو آذین را بدید از دور تازان

چو باغ از باد نیسان گشت نازان

نشد برف من از آتش گدازان

که دید آتش چنین با برف سازان

سمنبر ویس چون سروی گرازان

تن چون برفش اندر برف تازان

چو آمد پیش او شد گش و نازان

بدو گفت ای چراغ سرفرازان

هزار آوا به دستان رود سازان

شکوفه جامهای دلنوازان

ز دستش تیغ و کلک و جام نازان

ز رخشش پیل و شیر و ببر تازان

به نعمت نیک خواهان را نوازان

بمحنت بدسگالان را گدازان

مرادی با ولی چون آب سازان

[...]

خسروان در رهش کُله بازان

گردنان بر درش سراندازان

سر بسان سران سرافرازان

قد چو اومید ابلهان یازان