بگیتی چنو نامداری نبود

وزو پیلتن تر سواری نبود

به بلخ اندرون نامداری نبود

وزان گُرزداران سواری نبود

چو او در جهان شهریاری نبود

پس از مرگ او یادگاری نبود

به لشکر چون او نامداری نبود

به هر کار چون او سواری نبود

به گیتی چو من شهریاری نبود

چو من نامور کامکاری نبود

همان بود کز بخت یاری نبود

مرا لشکر کارزاری نبود

در عشق چو اختیار یاری نبود

بی عشق ز اختیار یاری نبود

در بارگه مراد معشوقهٔ ما

جز عشق به‌اختیار کاری نبود

در عشق دلا عیب و عواری نبود

وانجا که بود ز عشق عاری نبود

این جمله از آنست که مر عاشق را

در عالم عشق اختیاری نبود

در کف این ملک یسار‌ی نبود

در ره این خاک غبار‌ی نبود

چون گریهٔ من ابر بهاری نبود

چون نالهٔ من ناله بزاری نبود

چون من زغم مرگ تو ای یار عزیز

در شهر به صد هزار خواری نبود

گر با غم تو مرا شماری نبود

دور از تو غم مرا کناری نبود

گر در ره ما هر دو غباری افتاد

شک نیست که راه بیغباری نبود

برد خادم هر دو بازاری نبود

تا بشب گشت و خریداری نبود

هر دل که درو عشق نگاری نبود

مرده شمرش که زنده باری نبود

هر دل که درو نباشد از عشق اثر

در هیچ حسابی و شماری نبود

زانک کس را از خدا عاری نبود

حاسِدِ حق، هیچ دَیّاری نبود

یار ما را بیش از این با ما سر یاری نبود

در غم حال منش یک لحظه غمخواری نبود

زاری من از فلک بگذشت و در هجران او

وآن بت سنگین دلم رحمش بر آن زاری نبود

دل ببرد و جان شیرینم به دست غم سپرد

[...]

در ازل رفتم به سیر کعبه و یاری نبود

آمدم در دیر، راهب بود و بیکاری نبود

کفر و دین و کعبه و دیر از ازل بودند، لیک

صلح و جنگی بر سر تسبیح و زناری نبود

در سبک روحی مثل بودند طاعت پیشه گان

[...]

خوب است که زخم یار کاری نبود

جز لذت درد امیدواری نبود

شمشیر توام کرد به یک زخم شهید

با دولت تیز پایداری نبود

در گلشن عمر ما بهاری نبود

دهر است «وفایی» اعتباری نبود

گویند که فاعلیم و مختار چرا

پس مفعولیم و اختیاری نبود

هیچ‌ کس‌ را از خدا عاری نبود

حاسد حق‌ هیچ‌ دیّاری نبود

همچنان کو بود و دیّاری نبود

در سپاسش نطق و گفتاری نبود