شما با جفت خود بر شاخسارید

نه چون من مستمند و سوکوارید؟

نهال عاشقی در دل مکارید

و گر کارید جان او را سپارید

مرا بینید هر که هوشیارید

دگر مهر کسان در دل مکارید

لاله کاران دگر لاله مکارید

باغبانان دو دست از گل بدارید

اگر عهد گلان این بو که دیدم

بیخ گل بر کنید و خار بکارید

گر بماندی چنانکه اول بود

آنچه بر تن ز دیدگان بارید

تافته رشته ایستی تن من

درکشیده همه به مروارید

زین جهان دل به طبع بردارید

مهر او جمله کینه انگارید

آلت و ساز حرب پیش آرید

ور شوم کشته زنده انگارید

شکر حق را که ابرها بارید

بَدلِ آب درّ مروارید

چون حق مروت و کرم نگزارید

امروز که فرمانده و دولتیارید

فردا که شود چشم سعادت در خواب

از کرده بد چه چشم نیکی دارید؟

گفتا که مرو بغربت و می‌بارید

از نرگس تر بلاله بر مروارید

به خوبان گفت کآن صورت بیارید

که کرده است این رقم؟ پنهان مدارید

سر تا پایش به کف بخارید

زو گرد و ز دیده اشک بارید

هر بن بال را که می‌خارید

صدفی ریخت پُر ز مروارید

گفت زنهار دست ازو دارید

یار آزرده را میازارید

اگر در عشق چون گل سوز دارید

شبی در عشق گل با روز آرید

ابابکر و عمر را دوست دارید

همه را پیرو احمد شمارید

دل از بند جهان آزاد دارید

بجز تخم نکونامی مکارید

بزاری پیش حق آنجا بزارید

بس آب حسرت ازدیده ببارید

یارم به سفر چو راه رفتن بگزید

نرگس دیدم ازو روان مروارید

بیچاره دلم در پی او می نگرید

می گفت که الوداع و خون می بارید

ای دلشدگان رخت به بستان آرید

چون ژاله سرشک خویش بر گل بارید

روزی دو سه گل پیش شما مهمان است

مهمان دو روزه را گرامی دارید