ستاره شب تیره یار منست

من آنم که دریا کنار منست

جهان آفریننده یار منست

دل و تیغ و بازو حصار منست

جهان آفریننده یار منست

سر نره دیوان شکار منست

و دیگر که دارنده یار منست

بزرگی و مهرش حصار منست

چو دستان که پروردگار منست

تهمتن که روشن بهار منست

جهاندار پیروز یار منست

سر اختر اندر کنار منست

جهاندار پیروز یار منست

سر اختر اندر کنار منست

جهان آفریننده یار منست

سر اختر اندر کنار منست

چنین گفت کاین روزگار منست

برین دشت روز شکار منست

بدو گفت اگر این نه کار منست

چنان دان که مرغ از شمار منست

کسی کو بدین پایکار منست

وگر ویژه پروردگار منست

نویسنده گفت این نه کارمنست

زهر دانشی زند یارمنست

که پیروزگر پشت و یارمنست

همان زخم شمشیر کارمنست

همان پند تویادگارمنست

سخنهای توگوشوارمنست

که پرموده خاقان چویار منست

بهرمزد در زینهار منست

که او ویژه پروردگار منست

جهاندیده و دوستدار منست

سیاه‌چشما! مهر تو غم‌گسار من‌ست

به روزگار خزان، روی تو، بهار من‌ست

دلم شکار سیه‌چشمکان توست و رواست

از آن که دو لبِ شیرین تو شکار من‌ست

به مهر تو دلِ من وام‌دار صحبت توست

[...]

نگار تو اینک بهار منست

برین پرنیان غمگسار منست

اگر بخت هشیار یار منست

بدین دشت پیکار کار منست

نه این مرد بیگانه یار منست

نه خویشتنست و نه دوستدار منست