به هندوستان گشت شه یار را

کمر بست از کین چو پیکار را

کمربند آن دیو بدکار را

گرفت و برآورد سگسار را

بدان دار پیچید سگسار را

مر آن اهرمن دیو بدکار را

از آن دار بگشاد سگسار را

مرآن دیو سگ زشت بدکار را

بگفتند مر فهر تجار را

مر آن خواجه مکر کردار را

چنین گفت مر فهر تجار را

مرآن خواجه مکرکردار را

بگیرید این شوم کردار را

مر این شوم کردار مکار را

کفر کافر را و دین دین‌دار را

ذرهٔ دردت دل عطار را

تا نگردانی هلاک این مار را

کی شوی شایستهْ این اسرار را

بعد از آن مردی شوی این کار را

مرد باید این چنین اسرار را

حق تعالی داند این اسرار را

با تو گرداند همی این کار را

نرگس مستش ز مژگان خار را

در ره افکندی بسی هشیار را

یا امیرالمؤمنین عطّار را

خوش فروزان کن در او انوار را

تو مگو پیش خران اسرار را

ز آنکه جز وهمی نداند کار را

گر همی خواهی که یابی یار را

در دل خود میطلب اسرار را

چند گویم من بتو اسرار را

خود ز کل نشناختی انوار را

رو طلب کن کلبهٔ عطّار را

تانماید بر تو این اسرار را

یا نبیّ المرسلین عطّار را

زنده دل کن وانما اسرار را

مختصر گفتم من این اسرار را

تا نگوئی رافضی عطّار را

رو تو چون بوذر مبین اغیار را

تا بیابد روح تو ستّار را