جمال خویش را در خز و خارا

به پوشیدن همی‌کرد آشکارا

به رغم دشمنان بنواز ما را

نهان می‌سوز و می‌ساز آشکارا

چو خاریدند خاک از سنگ خارا

پدید آمد یکی طاق آشکارا

یک‌عهد کن این دو بی‌وفا را

یکدست کن این چهار پا را

کردند بسی به هم مدارا

تا راز نگردد آشکارا

می‌خورد ولی به صد مدارا

پنهان جگر و می آشکارا

تیری زده چرخ بی‌مدارا

خون ریخته از تو آشکارا

دانای نهان و آشکارا

کو داد گهر به سنگ خارا

می‌خواست کزان غم آشکارا

گرید نفسی‌، نداشت یارا

تا گردش دور بی‌مدارا

کردش عمل خود آشکارا

این سودایی که میدواند ما را

هرگز نتوان نشاند این سودا را

گویند که خویش را فرود آر آخر

دربند چگونه آورم دریا را

لعلت که خجل کرد گل رعنا را

از پسته نمود خالِ مشک آسا را

میخواستم از پستهٔ سبزت شکری

تو بر در بسته خط نوشتی ما را

چون عهده نمیکند کسی فردا را

یک امشب خوش کن دلِ پر سودا را

مینوش به نور ماه ای ماه که ماه

بسیار بتابد که نیابد ما را

نصیبی ده ز گنج خود گدا را

نوائی ده بلطفت بی نوارا

ز زیر سنگسار او آشکارا

چنان آمد که لعل از سنگ خارا

کنون هر لحظه صد منّت خدا را

که این دیدار روزی کرد ما را

چنین گفت او که گشت امروز ما را

ز مرگ این پسر دین آشکارا

نبود اور ا بهیچ انواع یارا

که کردی سر عشقش آشکارا

سخی باشی ریا را و هوا را

ولیکن دوزخی باشی خدا را

برو فردا و دعوت ساز ما را

به یک ره مجمعی کن آشکارا