گهی چون ابرشان گریه گشادم

گهی چون گل نشاط خنده دادم

بردار مرا که اوفتادم

وز مرکب جهل خود پیادم

در جستن گوهر ایستادم

کان کندم و کیمیا گشادم

مادر که سپندیار دادم

با درع سپندیار زادم

ساقی به صبوح بامدادم

می ده که نخورده نوش بادم

کز تو به نظاره دل نهادم

گر زین گذرم حرامزادم

زین عالم رخت بر نهادم

در عالم دیگر اوفتادم

بدرود که بار برنهادم

در قبض قیامت اوفتادم

فریاد برآید از نهادم

کاید ز نصیحت تو یادم

تا هست ز هستی تو یادم

آسوده و تن‌درست و شادم

چون یکی لحظه مهلتش دادم

گفت ‌‌«بگشای‌‌»‌، دیده بگشادم

گرچه یک دم نرفتی از یادم

با کسی راز خویش نگشادم

وانکه انگشتری فرستادم

به نکاح خودش رضا دادم

که من اینجا به خود نیفتادم

دیو بگذار که‌آدمیزاد‌م

پس به دژخیم خونیان دادم

سوی زندان خود فرستادم

گفت از این نقدها که آزادم

بهترم دِه که بهترت دادم

از نه پدر و چهار مادر زادم

از هفت و دو و سه، مستمند و شادم

پنج اصلم و در خانهٔ شش بنیادم

من در کف این گروه چون افتادم؟

در واقعهای سخت عجب افتادم

گه می مردم صریح و گه میزادم

دانی ز چه خاست این همه فریادم

کامد یادم آنچه نیاید یادم

چو بنمودی جمال خود به آدم

ورا گفتی بخود سرّ دمادم

بدل می‌گفت زیرک اوستادم

که نادانسته خطی باز دادم