کسی را که درویش بد داد داد

به خواهندگان گنج و بنیاد داد

آخر الامرش اجل چون یاد داد

آمد و خاکسترش بر باد داد

گرچه بسیاری بدانش داد داد

ذرهٔ عشق آن همه بر باد داد

لاغ او گر باغها را داد داد

چون دی آمد داده را بر باد داد

دوش بوی گل مرا از آشنایی یاد داد

جان گریبان پاره کرد و خویش را بر باد داد

ترسم از پرده برون افتم چو گل، کاین باد صبح

زان گلستانها که روزی با تو بودم یاد داد

جز خرابی نامد اندر جانم از بنیاد عشق

[...]

دگر انک هر کو ز خود داد داد

ازو پیش داور میارید داد

بنفشه سر زلف بر باد داد

پریشانی من مرا یاد داد

خویشتن بنمود جان بر باد داد

از طریق خودنمائی، داد! داد!

تا گلشن از طراوت روی تو یاد داد

سرو از هوای قامت تو سر به باد داد

دلتنگ بود غنچه به صد رو چو من ولی

پایش صبا گرفت و خدایش گشاد داد

با گل نداد حسن رخت نقشبند صنع

[...]

یا بضعةالرسول، ز ابن زیادْ داد!

کو خاک اهل بیتِ رسالت به باد داد

جز تو به افلاک که این زاد داد

خاک عدم جز تو که بر باد داد

شب فغانم گوشمال چرخ بی بنیاد داد

کهکشان را همچو کاه کهنه ای برباد داد

می توان صد عمر داد ناله و فریاد داد

آه از این کم فرصتی این عمر بی بنیاد داد

عاشقان زار را با قوت بازو چه کار

داد از دست اداهای تو ای فرهاد داد

جسم خاکی حجاب صورت معنی شود

[...]

ما و رقیب را دل نا شاد و شاد داد

گردون به هر کس آنچه ببایست داد، داد

آنکس که کرد قسمت رنج جهان مرا

چندان که بود حوصله کم غم زیاد داد

زخمت نشد نصیب دل نا مراد من

[...]

زین تغافلها خدایا داد داد

این تغافل خاک ما بر باد داد

ای خدا زین امتحانها داد داد

خاک ما را امتحان بر باد داد

ای خدا زان امتحانها داد داد

امتحان بس خانه ها برباد داد

آن نوا از حال جانم یاد داد

گلبن عیش مرا برباد داد

دیو زمانه دست به ابن زیاد داد

تا تخت و تاج خاتم جم را به باد داد

باد را این‌ جنبش‌ و بنیاد داد

همچنین‌ بنیاد ما از باد داد