جهان گردد آباد با داد او

برویست ایران و بنیاد او

جهانی شده ایمن از داد او

به کشور نبودی به جز یاد او

وز آن نعمت و بخشش و داد او

وز آن همت و ز آن دل راد او

سوی آتبین رفت استاد او

بنالید از آن رنج و بیداد او

خبر کردش از دانش و داد او

وز آن قلعه و ساز و بنیاد او

هنر‌پیشه فرزند استاد او

که هم‌درس او بود و هم‌زاد او

کسی کان چنان دید بنیاد او

تهی کرد پهلو ز پولاد او

همه عالم از مژدهٔ داد او

نخوردند یک قطره بی یاد او

جهان ایمن از دانش و داد او

ملک بر ملک زاد بر زاد او

نپیچید از آن پس سر از داد او

همه ساله می خورد بر یاد او

ملک نصرةالدین که از داد او

خورد هر کسی باده بر یاد او

چند حدیث فلک و یاد او؟

خاک تهی بر سرِ پُر باد او

چو بشنید این سخن از اوستاد او

دلش خون شد بشادی جان بداد او

ز بهر سر بریدن سر بداد او

بدان شد تا سرآرد سر نهاد او

چو دست دُر فشان بر خط نهاد او

به خون خلق عالم خط بداد او

چوچشم دلفریب از هم گشاد او

ز دست دل بدست غم فتاد او

ازان در گریه آمد چون بزاد او

که اندر ماتم خویش اوفتاد او

چو آن در عین آن دریا فتاد او

درون بحر بیخود جان بداد او

جمال خویش در وی چون نهاد او

نمود آمد در اینجا داد داد او

من بدین احمد و اولاد او

تو و دین دیگری وارشاد او