فصاحت می‌فروشی بی ملاحت

ملاحت باید آنگه بس فصاحت

ز بس که کردهٔ دلها جراحت

به آخر اوفتادی در قباحت

گنج در رنج جو نه در راحت

فسحت از سینه جونه از ساحت

نی که از رنج می‌رود راحت؟

نی که قفل است ضد مفتاحت؟

از ایشان می پدید آمد فصاحت

علوم و نطق و اخلاق و صباحت

ای درد تو درمان دل و رنج تو راحت

اشکم نمک آب و جگر خسته جراحت

موج ار چه زند لاف تبحر نزند دم

با مردمک چشم من از علم سباحت

یکدم نشود نقش تو از دیده ما دور

[...]

چو گل بگشاد لب را در ملاحت

زبان بگشاد بلبل در فصاحت

گلستان تازه گشت و غنچه بشکفت

وقاح الرَّقص و الاطیارُ ناحت

سمن هشیار و نرگس خفته مخمور

[...]

در آمد بلبل صاحب فصاحت

که بادا خسروا فرخ صباحت

مه برج صفا صبح صباحت

گل باغ وفا، عین ملاحت

مسلمانان دلی دارم جراحت

ندانم تا مرا زین دل چه راحت

لبم ریش دلم را تازه دارد

ز بس کان لب همی ریزد ملاحت

بیا کر حسرت لعل تو چشمم

[...]

رخ او مطلع صبح صباحت

لب او گوهر کان ملاحت

هر کس ز مشقت سیاحت

آسود به خواب استراحت

دباچه دفتر صباحت

عنوان صحیفه ملاحت

دگر ره با من آن کان ملاحت

چو مژگانش درآمد در فصاحت

طغراکِش نامه ٔ فصاحت

لیلی وش حجلهٔ ملاحت

نخواهد خلق را یک روز راحت

زمین بخل را دارد مساحت

به توصیف تو از فرط صباحت

نیفزود از ستایش جز قباحت

به لعلت در حلاوت قیمتی داشت

اگر بودی شکر را این ملاحت

نماند بدر رخشانت در اخلاق

[...]

نگارینا تو با چندین ملاحت

مرا بهبود یابد کی جراحت

منت مایل به راحت رنج خود را

تو در رنجم پسندی یا به راحت

حلالت باد خونم زانکه هجران

[...]

شود خود عبد عارف بر فصاحت

که از حق است این لطف و ملاحت

ازو ظاهر شد ار وقتی قباحت

کند خود را ملامت زان وقاحت