چو نابینا شود چشم هوابین

بحق بینا شود چشم خدا بین

گذر کن زین وجود و ذات ما بین

وجود خویشتن محو فنابین

حقیقت هرچه بینی مصطفا بین

محمد در همه نور خدا بین

ز پیش از رفتن دنیا مرا بین

نمود ما درین صورت لقا بین

کمان بردار و ما را پیشوا بین

چو منصور اندر اینجا گه خدابین

چه منصور است جان جان و رابین

حقیقت این زمان دید خدابین

حقیقت را درون جان ما بین

شریعت آستان آن سرا بین

ز جوهر ذات من ذات خدابین

حقیقت در وجود انما بین

قناعت گوهری بس بی بها بین

قناعت جوی پس عین لقا بین

خدا بود و خدا باشد، خدابین

خدا را در دو عالم رهنما بین

که خوف آمد در این دریا فرا بین

نمود عقل ما را رهنما بین

وصالت رخ نمود اینجامرا بین

دل شیدای ما از جان ما بین

فنا بگزین و بس عین بقا بین

همه اشیا تو در عین فنا بین

درونم در برون منگر مرا بین

مرا تو انتها و ابتدا بین

تو خود را باش آنگاهی خدابین

وگرنه در بر شیطان بلا بین

یکی شو بایزید و بس مرابین

درونِ جزو و کل عینِ لقا بین

از آن وصل و از این هجران مرا بین

درون بنگر مرا عین لقا بین

درون تست نقاش و ورا بین

نظر بگشای و دیدار خدا بین

فنا شو خاک آنگاهی لقا بین

نمود خویش بیچون و چرا بین

از این نورست بیشک انبیا بین

درون خویش ایشان مصطفی بین