اگرچه گوی سرو بالا بود

جوانی کند پیر کانا بود

نه پروای رای مسیحابود

به فرجام خصمش چلیپا بود

چو بر جامهٔ ما چلیپا بود

نشست اندر آیین ترسا بود

تو با هر که از دودهٔ ما بوَد

اگر پیر اگر مرد برنا بوَد

که خورد عرب شیر و خرما بود

ازین دو عرب ناشکیبا بود

ای آنکه مانده به طمع بر وصال خویش

نشنیده ای که عشق سراسر بلا بود

پروانه ضعیف کند جان و دل نثار

تا پیش شمع یک نفس او را بقا بود

هنر هرجه در مرد والا بود

به جهرش بر از دور پیدا بود

هر آن کاو نکو رای و دانا بود

نه زیبا بود گر نه گویا بود

یگانه گهر گرچه زیبا بود

نکوتر چو جفتیش همتا بود

ز رخشانی چو خورشید سما بود

خراج شام یک سالش بها بود

نه سیل آب و باران هوا بود

که سیل شیر تند و اژدها بود

عروس ار چند نغز و با وفا بود

عروسی با نهیب و با بلا بود

اگر خرم بد از دلبر سزا بود

که صیدش بهتر از ماه سما بود

بیابانی که آرام بلا بود

ز ناخوشی چو کام اژدها بود

ازین سو ویس با کام و هوا بود

وزان سو شاه با رنج و بلا بود

چه خوش بود آنکه از عشقم بلا بود

مرا از دوست گوناگون جفا بود

هزاران گونه بر رویش گوا بود

که اورا صبر و هوش ازتن جدا بود

درختی که فوق ثریا بود

زهر چیز برتر به بالا بود

ز توران سپه هر که آنجا بود

اگر ناتوان ور توانا بود

کرا مرگ در آب دریا بود

ز آتش بترسد نه والا بود