بَسا رویا که اَز من رَفت آبَش.

بَسا چشما که اَز من رَفت خوابَش.

ز روی ویس بودی آفتابش

ز موی ویس بودی مشک نابش

درود از من بدان ناز و عتابش

که آبم برد زنخدان خوشابش

چه خوش بود آن به دل اندر عتابش

چه خوش بود آن به ناز اندر حخابش

گلی که خود بدادم پیچ و تابش

به اشک دیدگانم دادم آبش

درین گلشن خدایا کی روا بی‌؟

گل از مو‌، دیگری گیرد گلابش‌؟

عقل را نقل کرده اسبابش

نفس را پی بریده انسابش

بوده بحری همیشه محرابش

آتش عشقِ لم‌یزل آبش

شب سیاه به تاریکی ار نشینم به

که از چراغ لئیمان به من رسد تابش

جگر بر آتش حرمان کباب اولیتر

که از سقایهٔ دونان کنند سیر آبش

شبی صد کس فزون بیند به خوابش

نبیند کس شبی چون آفتابش

که آن دُر کو که گر بینم به خوابش

نه در دامن که در دریای آبش

ز تاب زلف خویش آرم به تابش

فرو بندم به سِحر غمزه خوابش

به فراشی کواکب در جنابش

به سرهنگی سعادت در رکابش

سپاهی چون کواکب در رکابش

که از پری خدا داند حسابش

شمشیر کشید و داد تابش

گفتا که بدین دهم جوابش

مردم به تعجب از حسابش

وز رفتن وحش در رکابش

فندقی رنگ داده عنابش

گشته شنگرف سوده سیمابش

وگر خواهی که من بدهم جوابش

کنم از بهر تو اینجا عقابش

ملایک می‌کنند آنجا شتابش

که پیش آرند در دوزخ عذابش

ازان می‌گشت وزان بود آن شتابش

کزان دارو نگیرد بو که خوابش

شهش محبوس کرد و در عذابش

نه نانی داد در زندان نه آبش