خردمند کز دور دریا بدید

کرانه نه پیدا و بن ناپدید

زمین سبز و چشمه پر از آب دید

همی جای آرامش و خواب دید

خروشید رستم چو او را بدید

همه تن در آهن شده ناپدید

چهانجوی چون گنگ دژ را بدید

شد از آب دیده رخش ناپدید

جهانجوی را خفته در خواب دید

بر تخت او کوزه آب دید

چو در آب جام جهانتاب دید

ز یک شربتش خلق سیرآب دید

گرچه خود را قُدوه‌ی اصحابْ دید

چند شب بر هم، چنان در خواب دید

خارکش چون خرس را آنجا بدید

گفتیی صد تشنه یک دریا بدید

ناگهان در خواب اندر خواب دید

صورتی چون ماه و خور گشتی پدید

چونکه آتش آتش او را بدید

آتش صورت شد او را ناپدید

خردمند کز دور دریا بدید

کرانه نه پیدا و بن ناپدید

ندیدی که چون قطره دریا بدید

در آمیخت با موج،‌ شد ناپدید

آن یکی از وی شراب ناب دید

وان دگر معشوقه و اسباب دید

بهره ای نگرفت گر کام دل بیتاب دید

بخت ما دایم رخ مقصود را در خواب دید

خاطر روشندلان از گرد کلفت‌های دهر

تیره شد چندانکه نتوانیم رو در آب دید

کلبه ویران ما از رخنه سنگ ستم

[...]

بهره ای نگرفت گر کام دل بیتاب دید

بخت ما دایم رخ مقصود را در خواب دید

دل تا نظر گشود به خویش آفتاب دید

آیینهٔ خیال‌که ما را به خواب دید

صد پرده پرده‌دارتر از رمز غیب بود

آن بی‌نقابی‌ای‌ که تو را بی‌نقاب دید

فطرت به هرچه وارسد آیینهٔ خود است

[...]

بنمود روی خویش چو چشمم پر آب دید

نتوان بجز در آب بلی آفتاب دید

باب ماجد جلوه گر در خواب دید

دید نقش خود ولی بر آب دید

در خرابه شبی، خفته و خواب دید

آفتابی به خواب، رفت و مهتاب دید

آنچه از بهر وی، بود نایاب دید

یعنی اندر به‌خواب، طلعت باب دید

چو از دور شه روی او را بدید

ز سیمای او گشت بر وی پدید