به یک دستش پرند آب داده

به دیگر دست مشکین تاب داده

یکی را چشمهٔ نوش آب داده

یکی را دست فتنه تاب داده

دو شکر چون عقیق آب‌داده

دو گیسو چون کمندِ تاب‌داده

زره‌بُرهای از زهر آب داده

زره‌پوشان کین را خواب داده

خروش‌ِ زیور‌ِ زر تاب داده

دماغ مطربان را خواب داده

بند سر زلف تاب داده

گلزار بنفشه آب داده

دوش آمد زلف تاب داده

جان را ز دو لب شراب داده

صد تشنهٔ آتشین جگر را

از چشمهٔ خضر آب داده

زان روی که ماه سایهٔ اوست

[...]

چو بر کافور مشک ناب داده

به زنجیرش سراسر آب داده

بدستش خنجر زهر آب داده

بفتراکش کمند تاب داده

ای مرغزار جانها لعل تو آب داده

وی تب کشیده دل را زلف تو تاب داده

رویت به یک لطیفه مه را سپر شکسته

چشمت به نیم غمزه دل را جواب داده

دل را لب تو از می تاراج روح کرده

[...]

از بس که لبت شراب داده

چشمت همه دل به خواب داده

ابروت کمان گوشه گشته

زلف تو کمند تاب داده

بر دل زده چشم تو ز مژگان

[...]

دامی نهاده آنمه از زلف تاب داده

صیاد وار چشمش خود را بخواب داده

دشنام تلخ بوده او را جواب اگر هم

صد ره سلام ما را یکره جواب داده

زان مست گریه ام من کز آن دو لعل میگون

[...]

دو شکر چون عقیق آب داده

دو گیسو چون کمند تاب داده

خدنگی همچو اخگر تاب داده

تو گویی زاتش قهر آب داده