ورا گفت هر کس که تاب آورد

وگر نام افراسیاب آورد

که فرمود تا ابر آب آورد

چو او شد فلک آفتاب آورد ؟

روی چون سوی احتساب آورد

مل چو گل در پای در رکاب آورد

دو رنگی در اندیشه تاب آورد

سر چاره‌گر زیر خواب آورد

از آن زخمه کاو رود آب آورد

ز سودای بیهوده خواب آورد

دگر لشکر من چه تاب آورد

که بر آتش سرد آب آورد

تا دو زلف تو پیچ و تاب آورد

شور در حال شیخ و شاب آورد

رشک روی تو ای پریچهره

لرزه در چشم آفتاب آورد

روی چون آفتاب دوست بدید

[...]

رسید قاصد و درجی ز مشک ناب آورد

چه جای درج که درجی در خوشاب آورد

ز شب نوشته مثالی به گرد صفحه صبح

به نام ذره سرگشته ز آفتاب آورد

خراب بود ز ظلم فراق کشور دل

[...]

مرا به کوی تو دلگرمی شراب آورد

که ریگ بادیه را سوی باغ، آب آورد

شکست رنگ به جای خمار گل ها را

که لاله آمد و یک سرمه دان شراب آورد

ز ناله یار رمید و به گریه رامم شد

[...]

پس آن گه رو به جام آب آورد

که نتوان تشنگی را تاب آورد

نیست این افسانه تا خواب آورد

بل برد خواب و به چشم آب آورد

پس از جنگ زی من شتاب آورد

سرزاده ی بوتراب آورد

گمانش که عم وی آب آورد

نداند که مرگش به خواب آورد

مهل تا بدین سو شتاب آورد

اجل چشم او را به خواب آورد

بده ساقی آن می که خواب آورد

شرابی که در مغز تاب آورد