* می بر کفِ من نِهْ که دلم در تاب است،

وین عمرِ گریزپای چون سیماب است،

دریاب که، آتشِ جوانی آب است،

هُش دار، که بیداری دولت خواب است.

عشق تو گرچه آتش و آب است

عزّ اسلاف و، فخرِ اعقاب است

داغم به دل از دو گوهر نایاب است

کز وی جگرم کباب و دل در تاب است

می‌گویم اگر تاب شنیدن داری

فقدان شباب و فرقت احباب است

حیاتش با مسیحا هم‌رکاب است

صبوحش تا قیامت در حساب است

هنوزش پرّ یغلق در عقاب است

هنوزش برگ نیلوفر در آب است

به نوری کز خلایق در حجاب است

به انعامی که بیرون از حساب است

به هر طاعت که نزدیکت صواب است

به هر دعوت که پیشت مستجاب است

در این خرمن که تو بر تو عتاب است

به یک جو با مَنت سالی حساب است

به روزِ ابر، غم خوردن صواب است

تو شادی کن که امروز آفتاب است

عذابم می‌دهی و‌آن نا‌صواب است

بهشت است این و در دوزخ عذاب است

اگر تو راضی‌یی کاین دل خراب است

رضای دوستان جستن صواب است

چنین مهدی که ماهش در نقاب است

ز مه بگذر سخن در آفتاب است

برخیز هلا نه وقت خواب است

مه منتظر تو آفتاب است

جویی که دراین گل خراب است

خاریدهٔ باد و چاک آب است

بر دشمن اگر فراسیاب است

تنها زدنش چو آفتاب است

صد رستمش ارچه در رکاب است

لشکر شکنیش ازین حساب است

با این که سخن به لطف آب است

کم گفتن هر سخن صواب است

واکنون که گلش رحیل یاب است

این قطره که ماند ازو گلاب است

ور چشمهٔ این سخن سراب است

بگذار مرا‌، ترا ثواب است

او را چه بری که آفتاب است

تو دیو رجیم و او شهاب است