ساقیا موسم عیش است بده جام شراب

لطف کن بسته لبان را به زلالی دریاب

قدح باده اگر هست به من ده تا من

در سر باده کنم خانهٔ هستی چو حباب

در حساب زر و سیم است و غم داد و ستد

[...]

ساقی بیار باده و پر کن به یاد عید

در ده که هم به باده توان داد، داد عید

بنمود عید چهره و اندر رسید باز

خرم وصال دلبر و خوش بامداد عید

تشریف داد و باز اساس طرب نهاد

[...]

از شکوفه شاهدان باغ معجر بسته‌اند

نوعروسان چمن را زر و زیور بسته‌اند

نقشبندان طبیعت گوییا بر شاخ گل

نقش‌های تازه از یاقوت و از زر بسته‌اند

بس که در بستان ریاحین سایبان گسترده‌اند

[...]

ای ز آفتاب صنع تو یک ذره کاینات

فیض تو عقل را مدد و روح را حیات

هر ذره گشته شاهی و هر قطره شاهدی

لطف تو چون به خاک سیه کرده التفات

در کاینات هر چه بدان فخر می‌کنند

[...]

صباح عید و روز نوبهار است

بهار و عید و ما را وصل یار است

به رسم عید خوبان چمن را

ز شاخ و برگ گل نقش و نگار است

خنک آب روان کز قد سروش

[...]

عید خجسته از حرم یار می‌رسد

بوئی ز دل به خانهٔ دلدار می‌رسد

برگی‌ست ماحضر که به دولت‌سرای شاه

حق‌القدوم از پی زوار می‌رسد

لیکن بدان دلیل که عام است لطف او

[...]

صبح‌خیزان کز صفا جام مصفا برده‌اند

از دل بریان من نقل مهنا برده‌اند

روشنان آسمان از ساغر زرین مهر

جرعه‌ای از جامشان نقل مسیحا برده‌اند

بستهٔ دام سپهر و دانهٔ دنیا نی‌اند

[...]

رسید کوکبهٔ عشق در بهاری خوش

چو لاله جام طرب‌کش به لاله‌زاری خوش

بریز خون صراحی که عید قربان است

به کیش عشق کم افتد چنین شکاری خوش

بیار باده و بنشین به همدمی یکدم

[...]

روز عید است حریفان طرب از سر گیرید

کام دل از لب معشوق سمن‌بر گیرید

زهد سی‌روزه ز خشکی اثری کرده بود

ساعتی حظ دماغ از غزل تر گیرید

منقل آرید که گلنار زمستان نار است

[...]

شادمانی را مقام آفرینش برتر است

مقصد دولت بلند و مرغ همت بی‌پر است

دل به غم بسپار و یاد خوشدلی کم کن که ما

در جهان تا بیشتر جُستیم شادی کمتر است

نقش سعد از لوح گردون پاک شد گر دیر باز

[...]

ظهرت من مشارق الانوار

طلعت من مطالع الاسحار

شمس نور الهدای وصفوتها

درکها سابق علی الابصار

آفتاب جمال طلعت یار

[...]

چون شاه شرق ز رخسار برکشید نقاب

به تیغ، عرصه ی عالم گرفت از سر تاب

اگر چه در دل شب آفتاب پنهان بود

چنانکه بیضه ای از زر به زیر پر غراب

ز زیر برقع شب آفتاب رخ بنمود

[...]

بس که شوخ است و فریبنده و رعنا نرگس

گوییا چشم تو دارد نظری با نرگس

تا گل عارض خوش رنگ تو بیند شب و روز

هیچ بر هم ننهد دیدهٔ بینا نرگس

با سرافرازی قد تو به نظارهٔ سرو

[...]

چو گشت در تتق چنبری نهان گوهر

بریخت کوکب دُرّی بر آسمان گوهر

نثار انجم رخشنده بر مجرّه ببین

چو جوهری که در آرد به ریسمان گوهر

چو لعبتی که کنندش نثار در دامن

[...]

محمل رحلت ببند ای ساربان کز شوق یار

می کشد هر دم به رویم قطره های خون قطار

زودتر آهنگ ره کن کآرزوی او مرا

برده است از دیده خواب از سینه صبر از دل قرار

قطع این وادی به ترک اختیار خود توان

[...]

صاحبدلان که پیشتر از مرگ مرده اند

آب حیات از قدح مرگ خورده اند

اول کشیده رخت به سر منزل فنا

آنگه به دار ملک بقا راه برده اند

یابند بوی فیض بهار از نسیمشان

[...]

تا کی زمانه داغ غمم بر جگر نهاد

یک داغ نیک ناشده داغی دگر نهد

هر داغ کاورد قدری رو به بهتری

آن داغ را گذارد و داغ بتر نهد

زیر هزار کوه غمم پست و گر دهد

[...]

این کهن باغ که گل پهلوی خار است در او

نیست یک دل که نه زان خار فگار است در او

برگ راحت مطلب میوه مقصود مجوی

برگ بی برگی و میوه غم و بار است در او

نافه مشک که با این همه عطرافشانی ست

[...]

هر دم از انجمن دهر جفایی دگر است

هر یک از انجم او داغ بلایی دگر است

روز و شب را که کبود است و سیه جامه درو

شب عزایی دگر و روز عزایی دگر است

بلکه هر لحظه عزائیست که از دشت عدم

[...]

کس عزیز من نشد واقف بر اسرار خدا

یوسف مصری بود حیران بازار خدا

نور خورشیدی از شراری بنگری گر واقفی

زانکه از هر ذره تابان است انوار خدا

بگذر از رنگ یقین و چون صبا بیرنگ شو

[...]