چو در روز شهریر آمد بشهر

ز شادی همه شهر را داد بهر

از سخای تو ناگوار گرفت

خلق را یکسر و منم ناهار

چو غرشیده گشتی ز کین و ستیز

گرفتی ازو دیو راه گریز

گرچه زردست همچو زر پشیز

یا سفیدست همچو سیم ارزیز

کره ای را که کسی نرم نکردست متاز

بجوانی و بزور و هنر خویش مناز

نه همه کار تودانی نه همه زورتراست

لنج پر باد مکن بیش و کتف بر مفراز

ایا ز بیم زبانم نَژَند گشته و هاژ

کجا شد آن همه دعوی کجا شد آن همه ژاژ

ز . . . گیرد . . . تو فروزیب همی

چو بوستان که فروزان شود به سرو و به ناژ

ایا کرده در بینیت حرص ورس

ز ایزد نیایدت یک ذره ترس

دوستا جای بین و مرد شناس

شد نخواهم به آسیای تو آس

یکی مؤاجر بیشرم و ناخوشی که ترا

هزار بار خرانبار بیش کرد عسس

چو بینی آن خر بدبخت را ملامت نیست

که بر سکیزد چون من فرو سپوزم بیش

چنان بدانم من جای غلغلیجگهش

کجا بمالش اول فتد بخنده خریش

تو چنین فربه و آکنده چرایی پدرت

هندویی بود یکی لاغر و خشکانج و نحیف

ز خشم دندان بگذارد بر . . . خواهر

همی کشید چو درویش دامن فرغیش

همچو انگور آبدار بدی

نون شدی چون سکج ز پیری خشک

ای همچو یک پلید و چنو دیده ها برون

مانند آنکسی که مرا ورا کنی خبک

تا کی همی درآیی و گردم همی دوی

حقا که کمتری و فژاگن تری ز پک

چون ماهی شیم کی خورد غوطه چغوک

کی دارد جغد خیره سر لحن چکوک

از زبان باشد بر مردم دانی

گاه آب دهی و گاه می آری کوک

آن تویی کور و تویی لوچ و تویی کوچ بلوچ

وان تویی گول و تویی دول و تویی بابت لنگ

خوشا حال لحاف و بستر آهنگ

که می‌گیرند هر شب در برت تنگ

ز جا جست چون آتشی بی‌درنگ

دل از باده عشق مست و ملنگ

درین محنت سرای شادی و غم

که گاهی ماژ باشد گاه ماتم