بر آتش عشق جان همی عود کنم

جان بنده تو نه من همی جود کنم

چون پاک بسوخت عشق تو جان رهی

صد جان دگر به حیله موجود کنم

چون با خودم از عدم کم ام کم

چون با تو بوم همه جهانم

بپذیر مرا و رایگان دار

هر چند که رایگان گرانم

از هرچه مرا بود بپرداخته ام

تا هر چه ز دوست بود بشناخته ام

در آتش عشق دوست بگداخته ام

زان بیش بسوختم که بشناخته ام

یک چند طپیدیم و در آن فرسودیم

آخر چه بسوختیم فرو آسودیم

چند جستم تا بیابم من از آن دلبر نشان

تا گمان اندر یقین آمد یقین اندر گمان

چون حقیقت بنگریدم زونبد خالی یکی

عاشق و معشوق من بودم ببین این آستان

عاشق نبود هر آنکه تا جان باشد

جانرا چه خطر بود چون جانان باشد

در عشق همیشه عهد و پیمان باشد

یا این باشد به عشق یا آن باشد

دل پر غم دیگران مرا یاد کنی

بر خویشتن از گزاف بیداد کنی

در عشق تو گه مست و گهی پست شدم

بر یاد تو گه نیست گهی هست شدم

در هستی ودر نیستی ام گر نگری

یکبارگی ای نگار از دست شدم

خوبان صنما عتاب چندین نکنند

هر روز یکی اسب جفا زین نکنند

عاشق کشی و ستمگری هر دو بهم

با دلشدگان دلبر من این نکنند

مرا بی من چنین عشق تو کردا

نه من خود گشته ام همچین بعمدا

چو من پیدا بدم بد راز پنهان

نهان گشتم کنون و راز پیدا

یک قوم در اختیار خود بی خبراند

یک قوم در اختیار حق در خطراند

بگذشته ز راه هر دو قومی دگراند

کز خود نه بخویشتن همی درگذرند

خیز یارا خیز تا در نیستی یکدم زنیم

آتش اندر خرمن آل بنی آدم زنیم

هر چه اسبابست آنراجملگی جمع آوریم

پس بحکم نیستی آنرا سپس بر هم زنیم

در هجر همی سوزیم از شرم خیال

در وصل همی سوزیم از بیم وصال

پروانه شمع را چنین باشد حال

در هجر بسوزد و بسوزد ز وصال

جز روی تو زلفین ترا مجلس نیست

کس جز تو در اینجهان ترا مونس نیست

در عشق تو ای نگار ایدون گریم

وانروز که کم گریم جیحون گریم

آهم نرسد کنون همی خون گریم

خونم چو رسد مرا بگو چون گریم؟

گر بر سر من خار و خسک بارانی

باران ترا دوخته ام بارانی

آنکس که کمال عشق خود را بشناخت

معشوق ز ذوق عشق با عشق شناخت

ای آنکه مانده به طمع بر وصال خویش

نشنیده ای که عشق سراسر بلا بود

پروانه ضعیف کند جان و دل نثار

تا پیش شمع یک نفس او را بقا بود

شب گشت چو روزم ز رخ فرخ تو

زهر غم من شکر شد از پاسخ تو

نزد تو از این دلم بدانجای رسید

کز دیده خود بدید عمدا رخ تو

مرا بخانه خمار بر ده بسپاری

دگر مرا به غم روزگار مسپاری

نبیند چند مراده برای مستی را

که سیر گشتم از این زیرکی و هشیاری