دو صد عالم که روحانیست از فرفضال او

دوصد گیتی که نورانیست از نور جمال او

تا که از دون همتی ما منزل اندر جان کنیم

رخت بربندیم از جان قصد آن جانان کنیم

یکبار به کوی ما گذر باید کرد

در صنع لطیف ما نظر باید کرد

گر گل خواهی بجان خطر باید کرد

دل را ز وصال ما خبر باید کرد

معبود خودی وعابد خویشتنی

زیرا که برای خود کنی هر چه کنی

ترا باشد هم از من روشنائی

بسی گردی و پس هم با من آئی

ز آنجا که جمال حسن آن دلبر ماست

ما در خور او نه ایم و او در خور ماست

من که باشم که بتن رخت وفای تو کشم

دیده حمال کنم بار جفای تو کشم

بوی جان آیدم از لب که حدیث تو کنم

شاخ عز رویدم از دل که بلای تو کشم

بربندم چشم خویش و نگشایم نیز

تا روز زیارت تو ای یار عزیز

در عشق تو داد من ستم های تو باد

جانی دارم فدای غم های تو باد

عالمی در وادی عشق تو سرگردان شدند

تا که یابد بر در کعبه قبولت بر و بار

کز نباشد قبله عالم مرا

قبله من کوی معشوقست و بس

چون وصال یار نبود گو دل و جانم مباد

چون شه و فرزین نماند خاک بر سر فیل را

سیاره عشق را منازل مائیم

زاشکال جهان نقطه مشکل مائیم

چون قصه عاشقان بیدل خوانند

سرقصه عاشقان بیدل مائیم

عالمی در بادیه مهر تو سرگردان شدند

تاکه یابد بر در کعبه قبولت بردبار

هر چند بر آتشم نشاند غم تو

غمناک شوم گرم نماند غم تو

بی تو ای آرام جانم زندگانی چون کنم

چون نباشی در کنارم شادمانی چون کنم؟

با خود ز پی تو جنگ ها دارم من

صد گونه ز عشق رنگها دارم من

در عشق تو از ملامت بی خبران

بر جان و جگر خدنگها دارم من

گفتی مگذر بکوی ما در مخمور

تا کشته نشی که خصم ماهست غیور

گویم سخنی بتا که باشم معذور

در کوی تو کشته به که از روی تو دور

مال و زر و چیز رایگان باید باخت

چون کار بجان رسید جان باید باخت

اندر همه عمر من شبی وقت صبوح

آمد بر من خیال آن راحت روح

پرسید ز من که چون شدی ای مجروح

گفتم که ز عشق تو همین بود فتوح