رمضانست همین دهن دربند

در دوزخ به خویشتن در بند

بهر دفع زبانی دوزخ

این زبان دروغ زن در بند

روزکی چند با خدا پرداز

[...]

ای دل ای دل سخن سخن بیهده را کار مبند

خویشتن را بپوش در غم و تیمار مبند

گر خیالست ترا کین که تو داری نیکست

بد خیالیست که بستی تو دگر بار مبند

کمربندگی ار زان که نخواهی در بست

[...]

ای آنکه خاک پای ترا روشنان چرخ

دایم بمیل شعشعه چون توتیا برند

آنجا که جفت ساز سرخامه ات بود

لحنی بود تمام که نام نوا برند

افهام را بساحل ادراک راه نیست

[...]

زهی سپهر محلّی که گرچه تیزروند

به سایۀ تک عزم تو ماه و خور نرسند

عقول اگرچه زافلاک نردبان سازند

زبام خانۀ قدر تو بر زبر نرسند

زنکته های تو افهام بابسی کوشش

[...]

مشو ایمن ز کید خصم ضعیف

کز تو اندیشۀ گریغ کند

تار ابریشم ار چه باریکست

وقت باشد که کار تیغ کند

کی بود؟کی؟ که باز صدر جهان

روی خیمه سوی عراق کند

تا ز گرد رکاب او همه کس

نوشداروی اشتیاق کند

ای عجب!خود کسی چو من باشد

[...]

عصای کلیمست این شعر من

که دریا بخشکی چو ساحل کند

یقین بد مرا کآن هنر نیستش

که چیزی ز ممدوح حاصل کند

ندانستم این خاصیت باشدش

[...]

ای که خورشید بی رضای تو سر

از گریبان صبح بر نکند

جز بعون بنان تو دریا

دامن ابر پر گهر نکند

کوه دستی که زیر سنگ ز تست

[...]

گفته بودی که مرا کسبی نیست

عقل این را ز تو باور نکند

تو علایی و در آنجا که روی

نیست ممکن که علی جر نکند

از رضی الملک الحق شرمساری حاصلست

بس که اندر حقّ من لطف و کرم‌ها می‌کند

لیک تا فصل خزان آغاز دم سردی نهاد

گوییا کآن دم سرایت با تن ما می‌کند

در خوی خجلت غرق گردد سراپایم همی

[...]

از علامتها که در آخر زمان

آن دلالت بر قیامت می کند

هست روشن این که برفرمانها

این خر مقبل علامت می کند

ای آنکه از مدارج مدح تو قاصرست

هر رتبتی که ناطقه تصویر می کند

کلکت نقاب در رخ خورشید می کشد

خط تو پای عقل بزنجیر می کند

هر کس که دید دولت بیدار را بخواب

[...]

دور گردون با همه کس بدفعالی می‌کند

خاصه با ما قصدهای لاابالی می‌کند

نیست از ما منقطع اسباب ناکامی از آنک

جو رها چون دورها هم بر توالی می‌کند

دست او بالاست، بر وی هیچکس را دست نیست

[...]

ای پیشوای شرع که ایناء روزگار

از بهر دفع ظلم بتو النجا کنند

ارباب فضل ملتزم منّتی شوند

در خدمت تو گر بمثل جان فدا کنند

احوال روزگار از آن شد که بعد ازین

[...]

خواجه در تحسین فزاید چون ببیند کز پیش

شاعران در گفتگوی نغز با زاری کنند

منعمی بایست تا مرخواجه را یادآورد

آْن که ممدوحان بجز تحسین دگر کاری کنند

ایا شگرف نوالی که در زمین و زمان

نشان مثل تو اوهام دوربین ندهند

دمی نباشد کاجرام چرخ چون دل من

به خدمت قدمت بوسه بر زمین ندهند

ستارگان که بر افلاک اسمشان علمست

[...]

مرا چه حاصل ازین خواجگان بی حاصل

که هیچ کار مرا انتظام می ندهند

نه از دیانت و تقوی شراب می نخورند

که یکدگر را از بخل جام می ندهند

ندانم از کرم آخر چه در وجود آمد

[...]

بزگوارا این خواجگی همه آنست

که روی از پس پرده به خلق ننمایند

برون پرده ضعیفان و ناتوانان را

به دست رنج سپارند و خود بیاسایند

حدیث خسته دلان را بگوش ره ندهند

[...]

چو عادتست که ابنای دهر در هر قرن

کرم به لاف ز عهد گذشته وا گویند

بدان گروه بباید گریست کز پی ما

حکایت کرم از روزگار ما گویند

دوش مخدوم من که تا جاوید

باد از جاه و بخت خود خشنود

با من آن کرد از بزرگیها

که نه دید آنچنان کسی نه شنود

دست انعام او بصیقل لطف

[...]