هجا گفتن ار چه پسندیده نبود

مبادا کسی کآلت آن ندارد

چه آن شاعری کو هجاگو نباشد

چه شیری که چنگال و دندان ندارد

خداوند امساک را هست دردی

[...]

نیک درخط شده ام از قلمت

که مرا قصد بجان می دارد

عثرات من غمگین از بر

همه چون آب روان می دارد

همه در روی رهی می گوید

[...]

نکنی رای مردمی هرگز

ورکنی طبع تو بنگذارد

تو خری وز تو خرتر آن باشد

که ز خر مردمی طمع دارد

صدر ملّت که دعا گویی تو

از سر صدق و صفا باید کرد

هرکجال قهر تو پیشانی کرد

خصم را روی قفا باید کرد

بهر بوسیدن خاک در تو

[...]

چون محرّم رسید و عاشورا

خنده بر لب حرام باید کرد

وز پی ماتم حسین علی

گریه از ابر وام باید کرد

لعنت دشمنانش باید گفت

[...]

شنیدم که مخدوم اهل هنر

به سمع رضا شعر من گوش کرد

به ذوقی تمام آن شراب گران

که من داده بودم سبک نوش کرد

چو سرمست شد فکر تش زان شراب

[...]

زهی ستوده خصالی که با کفایت تو

همی نیارد تیر فلک تغفّل کرد

تویی که هرکه زخاک جناب تو بگذشت

همه حکایت دلداری و تفضّل کرد

زرنگ خامه و نظم حدیث تو هر سال

[...]

اینت سردی که این زمستان کرد

که همه کاره ما پریشان کرد

تاختن کرد لشکر بهمن

خانه بر خلق همچو زندان کرد

آب را تخته بند کرد به جوی

[...]

ای سخا پیشه یی کامید مرا

سوی بخت تو رهنمون آورد

پرتو همّت تو چون آتش

رخ بدین چرخ آبگون آورد

چون بدیدم که نشتر از ره فصد

[...]

صوفی نهاد عادت اسبم تو کّلست

قانع بود بهر چه خداداد، می خورد

نه رسم ادّخار شناسد نه جمع لوت

هر چه آیدش بدست بننهاد می خورد

بی زحمت غراره و انبار و توبره

[...]

ای صدر روزگار به عهد تو روزگار

خون دلم بشادی هر خس چه می خورد ؟

روزی ز روی لطف نگویی که خود فلان

در حالتی چنین خود رده کس چه می خورد؟

از خورد چونکه جانوران را گزیز نیست

[...]

به من رسید مقالی که گر بکوه رسد

ز شوق و ذوق زجای نشست بر خیزد

معانیی ز ظروف حروف افزون تر

که گر از آن بچشد عقل هست برخیزد

اگر بصورت معنی نقاب دور کند

[...]

همیشه نعمت دنیا بسوی آن یا زد

که او جزای بدیها به نیکوی سازد

در آن مقام که اسیبی از کسی رسدش

در آن بکوشد کورا بنا بنوا زد

از آن ، درخت چنین سایه دار و بارورست

[...]

دل مرا چو سپهر از غمی بپردازد

هم از نخست بسیج دگر غم آغازد

مگر سپهر بدانسته است این معنی

که هیچ گونه مرا عافیت نمی سازد

ز چرخ چون بگریزم؟ که هر دم در حلق

[...]

ای که گر لطف تو فرماندۀ ایّام شود

از جهان قاعدۀ جور و جفا برخیزد

چرخ را گویی بنشین و مرو بنشیند

کوه را گویی برخیز و بیا برخیزد

گر سر کلک تو رویی بخراشد بمثل

[...]

مژده ای دل که کار دیگر شد

و انچه می خواستی میسّر شد

یار از راه جور برگردید

مشفق و مهربان و چاکر شد

کار اگر بسته بد گشایش یافت

[...]

می کنی دوستیّ دشمن من

تا از آن حشمتت فزون باشد

خود جز این چشمم از تو کی دارد

هر که را عقل رهنمون باشد؟

این چنین دون و بدگهر که تویی

[...]

ای بزرگی که بر علم تو ظاهر باشد

هر چه مدفون زوایای سرایر باشد

هر زمان کلک تو چون آب فرو می خواند

هر چه بر صفحة اسرار ضمایر باشد

گام بر تارک خورشید گزارد ز شرف

[...]

بنزد خواجه رفتم بهر کاری

کزانم باز گفتن عار باشد

و لکن اقتضای روزگارست

که دانا را به نادان کار باشد

یکی مجهولکی پیش درش بود

[...]

دانی که طمع چه گفت با من؟

بشنو که ز لطف و ظرف باشد

با خواجه اگر تو برف اوّل

بر کار کنی شگرف باشد

تا تتماجی کنیم ترتیب

[...]