گر دل زتو بگسلد فراموشش باد

وز باد تو در آتش غم جوشش باد

وآن کس که زسودای تو عیشی دارد

گر دشمن جان من بود نوشش باد

نفس سره ام همّت گردون نکشد

رگ از تن من به جز فریدون نکشد

سالوس نمی کنم ولی گر بکنم

سالوس کنم که گاو گردون نکشد

در کوزه نشست گل چو رخسارش دید

تا خون دلش در دل قاروره چکید

او نیز نشست از سر طنز و طرب

خون دل گل در رخ چون گل مالید

گفتم که شبی با تو توانم دم زد؟

ابرو ز سر خشم خم اندر خم زد

گفتم بخرم به زر وصالت روزی

لعلی بگزید و گوهری برهم زد

بلبل همه شب به درد دل می نالید

خون دل خود در رخ خود می مالید

می گفت که گل به زیر پا می سپرند

زین پس به چمن مرا بباید نالید

گر هیچ سوی زلف تو راهی باشد

هر تار به دست دادخواهی باشد

جز زلف و رخت هیچ سالی ندهد

یک شب که درازتر زماهی باشد

قصّاب چو گوشت از سر دست بداد

در پهلوی دل زد که خریدار افتاد

سالی به امید گرد ران بر در او

خوردم جگر و عاقبتم گردن داد

هر کارد که از کشتهٔ خود برگیرد

اندر دهن و لب چو شکر گیرد

گر بار دگر به پهلوی کشته نهد

از بوی لبش زندگی از سر گیرد

چشم سیهت که ناف آهو دارد

در هر مژه صد هزار جادو دارد

از درج دلم گوهر عقلم گم شد

زنهار بگو تا بدهد کاو دارد

فریاد که آن سرو چمن می‌جنبد

وآن راحت جان انجمن می‌جنبد

او بخت من است از آنک خواب‌آلود است

غمگینم از آنک بخت من می‌جنبد

بر حرف دم از دل چو نقط می‌افتد

افسوس که خواجه در غلط می‌افتد

آن کس که اشارت دل ما با اوست

معنی است و خواجه نقش خط می‌افتد

جان را دگر اقبال ز در باز آمد

دل را دگر آبی به جگر باز آمد

حاسد چو مرا بدید اکنون گوید

کان «اوحد» شوریده دگر باز آمد

روز رخ تو کسوت شب می دارد

شب جانب روز تو عجب می دارد

گر زانک نه دود دل من شد خط تو

پا بر سر آتش چه سبب می دارد

آن یافت که بودم به ملولی گم شد

صد گونه فضایل به فضولی گم شد

من بودم و یک دل که خدا را می جست

آن نیز به شومی رسولی گم شد

گر دل زتو وصل دید اگر هجران دید

از غایت اخلاص همه یکسان دید

تو جان منی اگر نبینم چه عجب

شرط است که جان خویش را نتوان دید

دانی که چرا سیاه گشت آن رخسار

من باز نمایم سبب آن هشدار

او زآتش رخسار دلم را می سوخت

دود دل من درو رسید آخر کار

گر دست به جانان برسیدی آخر

این درد به درمان برسیدی آخر

ور عمر به پایان برسیدی آخر

این غصّه به پایان برسیدی آخر

بخشش نکند به جز که مولای دگر

جان دل ندهد به جز دلارای دگر

گنجشک صفت جز به پر خویش مپر

پرواز مکن به بال عنقای دگر

گر دیدهٔ تو بتافت کامل مردی

باید که تو را ازو نشیند گردی

این قدر یقین دان که در اینجا کس نیست

کاو درخور حال خود ندارد دردی

بر دل که مقام تست گر نیش زنی

صد جان بدهم به رشوه تا بیش زنی

از نیش تو دل نیست دریغ اما من

می ترسم از آنک نیش بر خویش زنی