ای مایهٔ رهبری و گمراهی تو

سهل است مرا طاعت اگر خواهی تو

گر خوانم و گر نخوانمت می دانی

گر خواهم و گر نخواهم آگاهی تو

گه خسته دل و سوخته خرمن باشم

گه بسته دم و گشاده دامن باشم

یا رب همگان را تو به مقصود رسان

باشد که در آن میان یکی من باشم

ای آنک برِ تو قدر دارد آهی

درویشی را فضل نهی بر شاهی

آنجا که عنایت تو باشد باشد

کاهی کوهی وگرنه کوهی کاهی

دل پرتو لطف تست رایش بفزای

در مقعد صدق خویش جایش بنمای

شهباز سپید عالم پاک است او

این زنگلهٔ خاک زپایش بگشای

ای آنک به دوست جان دشمن بخشی

مسکینان را هزار مسکن بخشی

بر درگه تو پیر شدم گرچه بدم

شاید که مرا به پیری من بخشی

در راه توَم گر زیم و گر میرم

دل بر که نهم چون زتو دل برگیرم

پیری برِ رحمت تو قدری دارد

چون بر در تو پیر شدم بپذیرم

یا رب مددی زلطف تعیینم کن

تحصیل رضای خویش آیینم کن

داعی اجل چون طلب روح کند

توحید به وقت نزع تلقینم کن

آنجا که نه پیدا نه نهان در گنجد

کی داعیهٔ سود و زیان در گنجد

اما چو گناه عاصیان عفو کنند

باشد که رهی در آن میان در گنجد

لطفی بکنی عنایت از سر گیری

زین نقد دغل که می زنم زرگیری

در مملکتت هیچ نیاید خللی

گر هیچ کسی را به کسی برگیری

بنیاد دل ما غم تو ویران کرد

ما را هوس عشق تو سرگردان کرد

زآنجا که تویی مگر که لطفی بکنی

پیداست کز اینجا که منم چه توان کرد

از لطف تو هیچ بنده نومید نشد

مقبول تو جز مقبل جاوید نشد

لطفت به کدام ذرّه پیوست دمی

کان ذرّه به از هزار خورشید نشد

فرمان فرمان اگر فرستی شاید

درمان درمان ما از آن افزاید

عصیان عصیان گرچه زما می آید

احسان احسان زحضرتت می آید

ای خالق هر توانگر و هر درویش

می سازی کار هر یک از اندک و بیش

از لطف و کرم ساخته کن کار جهان

کز صنع تو یک ذرّه نگردد کم و بیش

در آتش عشق رنگ دل بزاید

جز در غم عاشقی طرب نفزاید

در عشق دل و دلبر ثابت باید

یا رب تو دلی بخش که آن را شاید

چون من به تو دادم دل و دین بس باشد

نفرین توم از آفرین بس باشد

من می گویم جمله تویی من هیچم

تسبیح بزرگ من همین بس باشد

من لوح دل از جمله امانی شستم

جان را زنشاط و کامرانی شستم

تا آتش سودای تو در جان من است

من دست از آب زندگانی شستم

مقصود میان من و تو پنهان است

دل را سببی هست که سرگردان است

زینجا که منم حدیث بس دشوار است

زآنجا که قبول تست بس آسان است

ای جان مرا امید جاوید به تو

روشن دل من چو روی خورشید به تو

فارغ کنم از امید و بیم دگران

چون بیم دلم زتست و اومید به تو

ای از تو خرابی سبب آبادی

وای در غم تو هزار جان را شادی

در بندگیت از دو جهان آزادم

هرگز دیدی بنده بدین آزادی

از عقل بلند اگر نیم پستم گیر

هشیار زمانه گر نیم مستم گیر

با هر که زتو گریختم سود نداشت

از تو به تو در گریختم دستم گیر