اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة
»
شمارهٔ ۱۰۹
ای جان مرا امید جاوید به تو
روشن دل من چو روی خورشید به تو
فارغ کنم از امید و بیم دگران
چون بیم دلم زتست و اومید به تو
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر امید و عشق عمیق شاعر به معشوقش است. شاعر می‌گوید که تنها امید او به معشوقش است و دلش مانند خورشید درخشنده است. او می‌خواهد از نگرانی‌ها و ناامیدی‌های دیگران رها شود، چرا که دلش تنها به معشوقش وابسته است.
هوش مصنوعی: ای روح من، امیدی دائمی به تو دارم و دل روشنم همچون خورشید به تو می‌تابد.
هوش مصنوعی: من از نگرانی‌ها و امیدهای دیگران رها شوم، چون نگرانیم از دل خودم است و تنها امیدم به توست.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.