عارفی واقف ز اصل هر علوم

بعد من پیدا شود گوید به روم

گر تو مست وحدتی زو گوش کن

جام عرفان را ز دستش نوش کن

او بنوشد او بپوشد از یقین

[...]

چون بیابی سرّ او را بر ملا

خود بمیری در میان این بلا

ای تو از اسلام رفته خود برون

خویشتن را کرده از دنیا زبون

همچو شیطان عاق گشتی ای دنی

[...]

ای تو سلطان و کریم لایزال

بی‌مثال و ذات پاکت بی‌زوال

ای ترا آدم شده جویا مدام

بوده اوبا نور تو بینا مدام

ای ترا خود شیث بوده راز دان

[...]

ای باحمد لحمک لحمی شده

ای باحمد دمک دمّی شده

ای باحمد بوده در هر جا یکی

وی باحمد سر دو و اعضا یکی

ای باحمد گفته اسرار الاه

[...]

بودم اندر تون بوقت کودکی

داده از کف رشتهٔ آسودگی

زار و بیمار و ضعیف و ناتوان

مانده از من یک رمق از نیم جان

هشت ماه متّصل بیمار و زار

[...]

ای برادر از ریا پرهیز کن

خامه را بهر نوشتن تیز کن

مظهرم از روی حرمت پیش گیر

وین سخن را یاد ازین درویش گیر

از سر اخلاص بنویس و بفهم

[...]

بُد به نیشابور مرد منعمی

بود او را خانهٔ پردرهمی

تاجران بسیار در ملک جهان

بهر نفع مال میکردی روان

مزرعه در ملک ما بسیار داشت

[...]

بود دربغداد شیخی نیک رای

خلعت عرفان گرفته از خدای

بود زاهد درورع پیچیده بود

نقطهٔ دیدار معنی دیده بود

در علوم فقه و اندر علم حال

[...]

مالک دینار مرد کار بود

از ریاضت روز و شب بیمار بود

گفت او را دختر وی ای پدر

خود ز بیخوابی بود دردت مگر

گفت مالک کی برحمت همنشین

[...]

اندر آن سالی که طبعم گشت یار

بود سال پانصد و هشتاد و چار

سال عمر من ز صد بگذشته بود

جمله اعضایم بدرد آغشته بود

تخم نیکوئی بکشتم در جهان

[...]

حمد پاک از جان پاک آن پاک را

کو خلافت داد مشتی خاک را

آن خرد بخشی که آدم خاک اوست

جزو و کل برهان ذات پاک اوست

آفتاب روح را تابان کند

[...]

آن مریدی پیش شیخ نامدار

نام حق میگفت بیرون از شمار

شیخ اورا گفت ای بس ناتمام

نیست حق را در حقیقت هیچ نام

زآنکه هرچش آن تو خوانی آن نه اوست

[...]

چون همی شد غرقه فرعون آن زمان

از لژن پر کرد جبریلش دهان

نیمهٔ قول شهادت گفته بود

در دگر نیمه ز عالم رفته بود

از کرم گفتی که ای روح الامین

[...]

آنچه فرض دین نسل آدمست

نعت صدر وبدر هر دو عالمست

آفتاب عالم دین پروران

خواجهٔ فرمان ده پیغامبران

پیشوای انبیا و مرسلین

[...]

یک شبی در تاخت جبریل امین

گفت ای محبوب رب العالمین

صد جهان جان منتظر بنشسته اند

در گشاده دل بتو در بسته اند

هفت طارم را ز دیدارت حیات

[...]

چون پیمبر آمد از معراج باز

عایشه گفتش که ای دریای راز

راز بشنودی بگوش جان زحق

با دل من در میان نه یک سبق

گفت حق گفت ای نبی از حرمتت

[...]

تا نبی صدیق را محرم گرفت

صبح صادق عرصه عالم گرفت

صبح صدق از مشرق عزت بتافت

قاف تا قاف جهان عزت بیافت

جملهٔ عالم ازو پر نور گشت

[...]

در شب معراج پیش ذوالجلال

مصطفا کرد از خداوند این سئوال

گفت چونی یا علیم و ای عزیز

گفت با بوبکر من چونی تو نیز

آنکه خاک پای او عیوق بود

خواجهٔ هر دو جهان فاروق بود

عارفی در امر معروف آمده

واقفی اما نه موقوف آمده

حق تعالی جمله دادش داد بود

[...]

مصطفی کرد از خدا نقل این کلام

گفت از خلقم مباهاتست عام

پس بفاروقم مباهاتست خاص

نیست از اخلاص کس را این خلاص