به نزدیک من با یکی جام می

سزد گر فرستی هم اکنون به پی

به رستم چنین گفت کاووس کی

که از کوه البرز تا برگ نی

بگفتند با شاه کاووس کی

که برخوردی از ماه فرخنده‌پی

پراندیشه شد جان کاووس کی

ز فرزند و سودابهٔ نیک‌پی

یکی آفرین کرد پرمایه کی

که ای نامداران فرخنده پی

همی بود یکچند با رود و می

به نزدیک دستان فرخنده پی

چنان دان که خرم بهارش توی

نگارش تویی غمگسارش تویی

دگر مرکبان را همه کرد پی

برافروخت برسان آتش ز نی

منم بندهٔ اهل بیت نبی

سرایندهٔ خاک پای وصی

چو آمد به نزدیک کاووس کی

سرش بود پرخاک و پرخاک پی

بدو گفت گیو ای جهاندار کی

سرافراز و بیدار و فرخنده پی

فرستاده شد نزد کاووس کی

ز یال هیونان بپالود خوی

همه یال اسپان پر از مشک و می

درم با شکر ریخته زیر پی

چو زو آگهی یافت کاووس کی

که آمد ز ره پور فرخنده پی

دو شاه سرافراز و دو نیک‌پی

نبیرهٔ جهاندار کاوس کی

نبیرهٔ جهانجوی کاوس کی

ز گودرزیان هرک بد نیک‌پی

به فردوسی آواز دادی که می

مخور جز بر آیین کاوس کی

سراپرده و خیمه فرمود کی

بیاراست خوان و بیاورد می

ببینیم تا رستم اکنون ز می

چه گوید چه آرد ز کاوس کی

همایون بدی گاه کاوس کی

همان روز کیخسرو نیک‌پی