تا پی در پی شکار بینی

وانگه به فراغ دل نشینی

ناگشته طمع مهاربینی

نتوان به خلیفه همنشینی

از حی ثقیف نازنینی

خورشید رخی قمر جبینی

تا کی عریان به هر زمینی

خسبی به کف آر پوستینی

هرچند فریب عقل و خصم دینی

بازآ که دل شکسته را تسکینی

این بس که بلا و محنت ما بینی

با ما به طفیل دیگران بنشینی

کشیده بر گل و نسرین ز بینی

خطی در عین لطف و نازنینی

چه نامی، وز کدامین سرزمینی

همانا مانیی از شهر چینی

که ای تو وز کدامین سرزمینی

چه می پرسی ز من اینم که بینی

اگر همچون سلیمی پاک دینی

نیازاری به آزاری که بینی

مده از دست حزم و پیش بینی

وگر نه پر به روز غم نشینی

درد دل داد و درد دردم داد

درد او دل در آورد در داد

پیشش بنشین به شب‌نشینی

بیشیش ببین به پیش‌بینی

اگر چه دام بلایی گر آنکه بفریبی

[...]

پیشش بنشین به شب‌نشینی

بیشیش ببین به پیش‌بینی

لب تو جان کسی جان من زغمزه شکافت

بیا خدنگ غمت بین نشسته تا سوفار

شدست جان مرا تاب لیک ناچارست

[...]

چون شاخ گل آنروز که در خانه زینی

آشوب جهانی

ایکان ملاحت تو سرا پا همه اینی

ورزرخ همه آنی

کز باغ مکافات گل و لاله نچینی

گر خار نشانی

تا درد دلی کز تو مرا هست نه بینی

بالله که ندانی

ازین گلنار روی نازنینی

لبی با او چو لعل آتشینی

زهی فرخنده فرخ جبینی

همایون طلعتی دولت قرینی

ز نخل قامتم فیضی نه بینی

بجز داغ دل از من گل نچینی