همی بود بایست بر جای خویش

نه بنهادن از دژ یکی پای پیش

یکی کرسی زر نهادند پیش

نشست از برش پهلو نیک کیش

چو ایرانیان نام سالار خویش

شنیدند یکباره رفتند پیش

پذیره شدش با بزرگان خویش

ابا کوس و پیلان زاندازه بیش

نپذرفت از آن نامداران خویش

مرا گفت این کار آمد به پیش

دو گور دگر آمدندش به پیش

خدنگی سپهدار پاکیزه کیش

خردمند گوید که اسرار خویش

ز هر چیز کاید برت کم و بیش

پرستش نمودی شب و روز بیش

ابا هر که بیگانه بودند و خویش

کنون چشم دارم که تو کام خویش

بگویی به من هر چه داری به پیش

به پیش آیدت شصت فرسنگ پیش

گروهی در او پاک و پاکیزه کیش

نوشته نخواهد بدن کم و بیش

چه داری ز مردن غم و درد و ریش

چو یک میل تازان برفتند پیش

بدیدند آن گرد پاکیزه کیش

ز چین و ز ماچین برآورد پیش

به آب اندرون مرد پاکیزه کیش

سپهبد فرامرز با جفت خویش

ابا پیر ملاح دلگشته ریش

مده راه غماز نزدیک خویش

دروغست یکسر که آرد به پیش

برفتند گردان به آیین خویش

سپهبد سیه دیو را خواند پیش

بفرمود تا شد نویسنده پیش

نشاندش بر تخت نزدیک خویش

چنین گفت با نامداران خویش

بزرگان کشور که بودند پیش

جوان سرافراز خواندند پیش

چنان چون بد آیین پاکیزه کیش

چو دیدم که این روزگاراست پیش

پراز دانه کردم من از رنج خویش