بشد دایه ز پیشش با دل ریش

مرو را درد بر دل زان او بیش

ز خوزان خود نیاید جز بداندیش

تباهی جوی و بد کردار و بد کیش

کنون از شرم و از مینو بیندیش

مکن کاری کزو ننگ آیدت پیش

بگفتم آنچه من دانستم از پیش

تو به دان خدا و شوهر خویش

همیشه بادت از پس چاهت از پیش

همه راهت ز نان و آب درویش

شنیدم هرچه تو گفتی ازین پیش

نمودی مردمان را مردی خویش

تو اکنون مِیْ خور از فردا میندیش

که جز فرمان یزدان نایدت پیش

همی نالید رامین بر دل ریش

به اندیشه فزایان انده خویش

جگر پر ریش گشته دل پر از نیش

همی گفتی نهانی با دل خویش

مرا یاد آر از حالم بیندیش

توانگر هم بیندیشد ز درویش

گرفته راه صعب و دور در پیش

نیاید تا نیابد داروی خویش

هر آن رنجی که از ویس آیدم پیش

همی بینم سراسر زین دل ریش

مگر صد ره ترا گفتم ازین پیش

مکن بیداد بر نازک تن خویش

بس آن خواری از این خواری بود بیش

کجا خونت بود در گردن خویش

بسا روزا که تو بینی دل خویش

نمانده یاد ویس او را کم و بیش

بگریم زار بر نالان دل خویش

ببارم خون دیده بر دل ریش

مکن بد با کسی و بد میندیش

کجا چون بد کنی آید بدت پیش

پس آنگه خواند مشکین را بر خویش

نمود او را همه راز دل ریش

چه باشد گر تو نازی از تن خویش

که ناز من به تو از ناز تو بیش

بر آرم سرد بادی زین دل ریش

نمایم باد را راز دل خویش