من رهیدم بسی و حیلت خویش

تو هم البته حیلتی اندیش

گر رسم دیرسوی خدمت خویش

ثبت گردد به دفتر تفتیش

تاخته بر سر یکدیگر جیش

فرق ننهاده یمانی ز قریش

تنی را که جنبش ندارد ز خویش

نداند بد از خوب و اندک ز بیش

به فردا منه کار امروز خویش

که فردا بسی کارت آید به پیش

یار بیگانه باش همچون خویش

منگر در نژاد و مذهب و کیش

شگفتا که عقرب بسوراخ خویش

بدزدد ز بیم من امروز نیش

ایاز از دگر سوی باخیل خویش

شتابنده چون گرگ در جنگ میش

گله گوسفندش اندر پیش

چپش و شاک ریخته و بز و میش

رفت آن درویش سر افکنده پیش

غوطه زن اندر یم افکار خویش

آخر از ناسازی تقدیر میش

گشت از تیر بلائی سینه ریش

تنگدل از روزگار قوم خویش

از ستمهای هژبران سینه ریش

شد آن باشه نخچیر نخچیر خویش

که گیرد ز صید خود آئین و کیش

مجو انجمن مثل آهو و میش

به خلوت گرا چون نیاکان خویش

در وجود او نه کم بینی نه بیش

خویش را بینی ازو ، او را ز خویش

سخت کوشد بندهٔ پاکیزه کیش

تا بگیرد مسجد مولای خویش

کار خود را امتان بردند پیش

تو ندانی قیمت صحرای خویش

بشنو که لطیفۀ قشنگی است

این است حقیقت اصلِ معنیش

در دستۀ شاحسین بنگر

کان تُرک کفن فکنده در پیش

خواهد که کُشد سِنان و خُولی

[...]

ترا من می‌شناسم بهتر از خویش

ترا من آوریدستم به این ریش

ترا صحبت ز عارف بود در پیش

عبث رفتی سرِ بی‌حالیِ خویش