بماند ز ما نام تا رستخیز

به پیروزی و دشمن اندر گریز

به درویش بخشیم بسیار چیز

نثار و خورشها بسازیم نیز

درشتی مکن با گنهکار نیز

که بی رنج شد مردم از گنج و چیز

نماندم ز کین تو مانند چیز

به رنج اندرم تا جهانست نیز

زدی گردنش را به شمشیر تیز

برانگیختی از جهان رستخیز

چنین گفت موبد به بهرام تیز

که خون سر بیگناهان مریز

بر آن موبدان خلعت افگند نیز

درم داد و دینار و بسیار چیز

چو بخشی به ارزانیان بخش چیز

که ایدر نمانی تو بسیار نیز

به درویش بخشیم بسیار چیز

اگرچند چیز ارجمند است نیز

دل خسته و جان فگار و مژگان خونریز

رفتم بر آن یار و مه مهرانگیز

من جای نکرده گرم گردون به ستیز

زد بانگ که هان چند نشینی برخیز

شب تیره و زخم شمشیر تیز

ازین صعب تر چون بود رستخیز

بگشتند چندان بخشم و ستیز

که شد نیزهٔ هر دوان ریز ریز

فگند اسپ را در میان بریز

ز کینه برآهیخت شمشیر تیز

درم دار هموار باشد عزیز

نیرزی پشیز ار نداری پشیز

خردمند و با عقل و فهم و تمیز

به نزدیک ورقه چو دیده عزیز

مرو را بسی مال پد رفت و چیز

وزو راز دل هیچ ننهفت نیز

به نوک سر رمح و شمشیر تیز

برآورد از آن هر چهل رستخیز

نبود با او هرگز مرا، مراد دو چیز

یکی ز عمر نشاط و یکی ز شادی نیز

مدان از ستاره بی او هیچ چیز

نه از چرخ و نز چارگوهر به نیز

چنان کرد دین را به شمشیر تیز

که هزمان بود بیش تا رستخیز