هر آن کهتر که با مهتر ستیزد

چنان افتد که هرگز برنخیزد

چو بادی می‌رسد او می‌گریزد

چگونه پشه با صرصر ستیزد

چو در آن آب از چشمت بریزد

که تا برخیزد آتش یا نخیزد

مرا زین چشمه خون صد شاخ خیزد

روا نبود اگر برخاک ریزد

مکن بر موی صفرا، زین چه خیزد

مکن چون موی ازان صفرا بریزد

میان خاک، خون من که ریزد

دو من خاکم، ز خون من چه خیزد

درین بستان چو گل از خاک خیزد

ببادی تند هم بر خاک ریزد

همه با طالب خود می‌ستیزد

بتیغ شوق خون او بریزد

چو اصلت خون بود خونت بریزد

کجا پشه ابا صرصر ستیزد

دمادم خون من اینجا بریزد

بکین و بغض این جا می ستیزد

اگر کژ اندر اینجا میستیزد

یقین میدان که جان ناگه گریزد

دل آگاه توهرگز نریزد

که جز جوهر از او هرگز نخیزد

هرکه در دامن تو آویزد

نه چنان افتد او که برخیزد

عشق تو صد هزار صف شکند

که یکی گرد برنیانگیزد

بالبت کش خدای توبه دهاد

[...]

بادی که زکوی فقر گرد انگیزد

بر آتش کبر آب تواضع ریزد

حقّا که هزار تاج کسری ارزد

گردی که زپای این گدایان خیزد

آن به که دلت زهر بدی پرهیزد

گل کار که ارخار بکاری خیزد

تو دوست گزین که با تو مهر انگیزد

دشمنت زمانه خود هزار انگیزد

آبی که خللهای دماغ انگیزد

او را چه خوری که آبرویت ریزد

مستی خواهی بادهٔ معنی می نوش

کز بادهٔ گندیده چه مستی خیزد

سالک چو مدام از خودی خود خیزد

نی چون جهلا در حرکت آویزد

بی قطع مسافت چو سفر باید کرد

آواز نیش ز جا چرا انگیزد

سحرگهان که صبا نافۀ ختن بیزد

زمانه عنبر و کافور بر هم آمیزد

بگسترند عروسان باغ دامن خویش

چو ابر برسرشان ز استین گهر ریزد

خیال دوست چو در چشم خفتگان بزند

[...]

پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد

هر جا که غمی بود در او آویزد

هر شام گهی حریف دردی باشد

هر صبحدمی بروی غم برخیزد

باز این چشمم چه فتنه می انگیزد

کز دزدی و خون هیچ نمی پرهیزد

گاهی نظر از خوش پسری می دزدد

گه خون دلی برگذری می ریزد