چه حدیثست شاه کی میرد

کی اجل حلق پادشا گیرد

خود ترا مرگ بسته کی گیرد

تو امیری امیر کی میرد

رای شه جز صواب نپذیرد

باز مردار و موش کی گیرد

پروانه بجان اگرچه آتش گیرد

جز صورت آن خیال او نپذیرد

بر شمع چو عاشقست پروانه به طبع

گرد سر او گردد و پیشتر میرد

در عرصهٔ ملکی که کمی نپذیرد

با چند هنر کز چو منی نگزیرد

خورشید فراغتم فرو می‌میرد

بوطالب نعمه کو که دستم گیرد

اسراف مکن ببذل مالت

کز سیم و زرت نمیگزیرد

نی بیزرت ایچ حکم باشد

نی بی درمت کسی پذیرد

هر کونه بقدر خود کند خرج

[...]

مرا از چون تو یاری میگزیرد

که خود درد منت دامن نگیرد

لب بیجاده رنگت گر شوم کاه

بایزد گر مرا هرگز پذیرد

دلم شمعیست کاندر وصل و هجرت

[...]

جوانی برون رفت و پیری درآمد

روا دارم ار با من آرام گیرد

بترسیدمی گر بمردی جوانی

کنون می بترسم که پیری بمیرد

به برنایی چنان بردم گمانی

که گر دلبر نیابد دل بمیرد

کنون چون روز پیری روی بنمود

همی از روی دلبر دل بگیرد

مدم دم تا چراغ من نمیرد

که در موسی دم عیسی نگیرد

مگر شاه آن شفاعت در پذیرد

گناه رفته را بر وی نگیرد

اگر چون موم نقشی می‌پذیرد

بر او زن مُهر ما تا نقش گیرد

به فرمان خدا زو گشن گیرد

خدا گفتی شگفتی دل پذیرد

چو هر کاو راستی در دل پذیرد

جهان گیرد جهان او را نگیرد

مگر کز بند ما پندی پذیرد

و گر نه چون پدر مرد او بمیرد

تو را هم خون من دامن بگیرد

که خون عاشقان هرگز نمیرد

ز کم خوردن کسی را تب نگیرد

ز پر خوردن به روزی صد بمیرد

جهان آن به که دانا تلخ گیرد

که شیرین‌زندگانی تلخ میرد

چراغ اَر چه ز روغن نور گیرد

بسا باشد که از روغن بمیرد

نبینی هر که میرد تا نمیرد

امید از زندگانی برنگیرد