چو از تیغ بالا فرودش بدید

ز قربان کمان کیان برکشید

ببالا چو طوس از میم بنگرید

شد آن کوه بر چشم او ناپدید

فرود از تخوار این سخنها شنید

کمان را بزه کرد و اندر کشید

فرود سیاوش چو او را بدید

یکی باد سرد از جگر برکشید

بایران برادرت را او کشید

بجیحون گذر کرد و کشتی ندید

چو خورشید تابنده شد ناپدید

شب تیره بر چرخ لشکر کشید

بباره برآمد جهان بنگرید

همه کوه پرجوشن و نیزه دید

فرود جوان ترگ بیژن بدید

بزد دست و تیغ از میان برکشید

بنزدیک دژ بیژن اندر رسید

بزخمی پی بارهٔ او برید

بدان مرز لشکر فرود آورید

زمین گشت زان خیمه‌ها ناپدید

چو از دور گیو دلاور بدید

بزد دست و تیغ از میان برکشید

چو اسپش ز دور اسپ بیژن بدید

خروشی برآورد و اندر دمید

همی گرز و خنجر بباید کشید

دل و مغز ایشان بباید درید

یکی تیره گرد از میان بردمید

بدان سان که خورشید شد ناپدید

بپرده‌سرای سپهبد رسید

ز گرد سپه آسمان تیره دید

چو شاه دلیر این سخنها شنید

بجوشید وز غم دلش بردمید

نژاد منوچهر و ریش سپید

ترا داد بر زندگانی امید

ندید و یلان سپه را ندید

بکردار آتش دلش بردمید

چو لشکر ز بهرام شد ناپدید

ز هر سو بسی تیر گرد آورید

چو از دور گیو دلیرش بدید

عنان را بپیچید و دم درکشید