داند و خر را همی‌راند خموش

در رخت خندد برای روی‌پوش

پرتو روحست نطق و چشم و گوش

پرتو آتش بود در آب جوش

وا نمایم حوض کوثر را به جوش

کاب بر روشان زند بانگش به گوش

آسمان در دور ایشان جرعه‌نوش

آفتاب از جودشان زربفت‌پوش

گوش دار ای احول اینها را بهوش

داروی دیده بکش از راه گوش

پس شهیدان زنده زین رویند و خوش

تو بدان قالب بمنگر گبروش

تا نگرید کودک حلوا فروش

بحر رحمت در نمی‌آید به جوش

یک حکایت گویمت بشنو بهوش

تا بدانی که طمع شد بند گوش

و آنچ او خواهد رساند آن به گوش

از سماع و از بشارت وز خروش

چون بپراند مرا شه در روش

می‌پرم بر اوج دل چون پرتوش

پنبهٔ وسواس بیرون کن ز گوش

تا به گوشت آید از گردون خروش

گر نباشد گندم محبوب‌نوش

چه برد گندم‌نمای جو فروش

چشم ننهادست حق در کورموش

زانک حاجت نیست چشمش بهر نوش

گفت تا زانوست آب ای کورموش

از چه حیران گشتی و رفتی ز هوش‌‌؟

او همی بانگی کند بی گوش و هوش

چون خمش کردی تو او هم شد خموش

صبح نزدیکست خامش کم خروش

من همی‌کوشم پی تو تو مکوش

ای سگ‌گرگین زشت از حرص و جوش

پوستین شیر را بر خود مپوش

بانگ درویشان و محتاجان بنوش

تا نگیرد بانگ محتالیت گوش

آنک یک دم بیندش ادراک هوش

سالها نتوان شنودن آن بگوش

ای دقوقی تیزتر ران هین خموش

چند گویی چند چون قحطست گوش