اگر با این کهن گرگ خشن پوست

به صد سوگند چون یوسف شوی دوست

ادیم زمین سفره عام اوست

بر این خوان یغما چه دشمن چه دوست

اگر بی زور و عاجز بیندت دوست

بکوشد تا بر آرد از تنت پوست

بود دست من و دامانت ای دوست

اگر دستوری آید دست، نیکوست

به خود منگر که مقصود تو در اوست

بکن فرق سخن چون مغز از پوست

کعبه که بود به کیش من هستی دوست

چاه زنخش زمزم و محراب ابروست

میراب لبان و مستجارش بالاست

وان سخت سیه دل حجرالاسود اوست

ندانی که چون راه بردم به دوست

هرآنکس که پیش آمدم گفتم اوست

با قدت ننگرم ار خود همه سرو لب جوست

یا به شمشاد توان با همه اندام که اوست

راست از سدره و طوبیم ببالای تو روست

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست

تو سلاخی و کارت کندن پوست

به حکم فطرت اینت شیمه و خوست

بدانجا کز این ماجرا گفتگوست

ندانم چه عذر آورم نزد دوست

ترا تکیه بر حکم داور نکوست

چه خیزد ز حکم تو و حکم دوست

به هدیه فرستم سوی بزم دوست

که این تحفه شایسته بزم اوست

به جان مرد ره وانماند ز دوست

که جان کمترین صید فتراک اوست

بدو نیک چون جمله در دست اوست

دریغ است نالیدن از دست دوست

شبی یاد دارم که در بزم دوست

که خورشید پروانه شمع اوست

ز سرگر برآریم از کینه پوست

نبینی در آن پرده جز مهر دوست

به گفتن منم نای و نائی است دوست

ازین پرده هر نغمه کآید از اوست

چو مقصود من شادی طبع اوست

به تبعیت از طبع با طبع دوست

خصوص آنکه با چون تو فرخنده دوست

که رایت پسندیده خلقت نکوست

ندانم چه بودش نهان زیر پوست

که با آن خوش آئین که آهنگ اوست