سخنش همچو روضهٔ نورست

نیک نزدیک لیک بس دورست

خاک پایش اگرچه زو دورست

خوش چو آب دهان زنبورست

مردم عامه همچو زنبورست

که صلاح از وجودشان دورست

خویشی خویش ریش ناسورست

از درون زشت و وز برون عورست

رایت شرع و ملک منصورست

آیت علم عدل مشهورست

بخداوند خسروان خاقان

که جهانش مطیع و مأمورست

ارسلان خان، کمال دین محمود

[...]

شهریاری ، که بدو رایت دین منصورست

عالم علم و کرم از دل او معمورست

می بیاور که جشن دستورست

جشن عالی سرای معمورست

قبه‌ای کز نوای مطرب او

کوه را در سر از صدا سورست

قبه‌ای کز فروغ دیوارش

[...]

یارب این بارگاه دستورست

یا نمودار بیت معمورست

یا سپهرست و ماه مسرع او

مسرع قیصرست و فغفورست

یا بهشتست و حوض کوثر او

[...]

حاجبت رگ ز دست دانستم

از چه معنی از آنکه محرورست

رگ زند هرکه او بود محرور

عذر عذرت مخواه معذورست

خیری خانه گر خراب شدست

[...]

تا مشقت ره طاعت نبرد هرگز گفت

که ز آمد شد خدمت عصبم رنجورست

چون چنان شد که به هر گام دوره بنشیند

گر به خدمت نرسد در دو جهان معذورست

همه جور من از این کهنه دو صندوق تهیست

[...]

ای خداوندی کز غایت احسان و سخا

ابر در جنب کفت باطل و دریا زورست

جود و بخل از کف تو هر دو مخنث شده‌اند

مگرش طبع سقنقور و دم کافورست

بنده را خدمت پیوستهٔ ده ساله مگیر

[...]

چه پنداری که او زین غصه دور‌ست‌؟

نه دورست او ولی دانم صبور‌ست

پادشه همچو تاک انگور‌ست

در نپیچد در‌آن کز او دورست

بیا ساقی آن می‌که جان پرورست

به من ده که چون جان مرا درخوَرست

کسی کو در حریم این سه نورست

گرش روشن نه بیند خصم کورست

کسی کز آسمانش این دو نورست

مه و خورشید با او در حضورست

بلعنت گرچه از درگاه دورست

ولی از قولِ موسی در حضورست

چو معشوق تو با تو در حضورست

اگر آهی کنی از کار دورست

چو طفلی و ترا نه تن نه زورست

قِماط تو کفن، گهواره گورست

پدر گفتش دماغت پُر غرورست

که این اندیشه از تحقیق دورست