چنین تا شام صید انداز بودند

به قصد صید شیری می‌نمودند

در آنجا چند روز القصه بودند

وطن در بزم عشرت می‌نمودند

برای خود در شادی گشودند

به بزم شادمانی جا نمودند

که این بکران معنی رو نمودند

نقاب غیب از طلعت گشودند

فرو جستند و رخ بر خاک سودند

به دأب کهتران خدمت نمودند

نخستش پیکر از پولاد سودند

وزان پس گوهرش یغما نمودند

گفت این چیست؟ زبان بگشودند

صورت حال بر او بنمودند

چو آن صوت نشاط افزا شنودند

در صد خلد بر خاطر گشودند

دو آیینه مقابل رو نمودند

به یک دم زنگ غم از دل زدودند

فراوان شادمانی ها نمودند

به حسن و عشق خود هر یک فزودند

همه دیوان که پاسش می نمودند

نگهبانان باغ و قصر بودند

بسی مردی و کوششها نمودند

امید و بیم را در می گشودند

گلیم خرس سیل خون نمودند

کشان خصمان خود را در ربودند

سراسر دست و بازو یش ستودند

ادب کرد ه، تواضع ها نمودند

حریفان مستعد جنگ بودند

ز میدان پیش تعظیمش نمودند

چون دیده بینشم عطا فرمودند

محتاج بعینکم عبث ننمودند

کم بود دودیده بهر عبرت مارا

ز آن روی دودیده هم بر آن افزودند

روزی که هوسها در اقبال گشودند

آخر همه رفتند به جایی که نبودند

زین باغ‌ گذشتند حریفان به ندامت

هر رنگ‌ که‌ گردید کفی بود که سودند

افسوس‌ که این قافله‌ها بعد فنا هم

[...]

چو شد آنجا با کرامش فزودند

به میر کاروانش ره نمودند

خود سنگدلی بین که به خونریز گشودند

صد دست و نسودند

ناکرده دمی آنچه ترا فرمودند

خواهی که چنان شوی که مردان بودند

تو راه نرفته‌ای از آن ننمودند

ورنه که زد این در که درش نگشودند