که ناید ازم‌بن بدسگالان بهی

نباشد به دیدارشان فرهی

کجا بنگرد ابر آبان مهی

به روی ترنج و به چهر بهی

چو از گوشت ‌آن‌ پوست‌ها شد تهی

بیفکند و شد چند گامی رهی

ز بیگانه شد شهر ایران تهی

فروزنده شد فر شاهنشهی

ز جانند نزد خدایان رهی

همین یک‌صفتشان بس اندر بهی

قوت روح را بروز دهی

پای بر تارک سپهر نهی

دشمن بنده بود «‌درک‌هی‌»

دل ز من کنده بود «‌درگاهی‌»

هرکرا نیست قصد پادشهی

سزدش گر نوید عفو دهی

بایدت سر به حکم عرف نهی

پنج تومان و نیم جرم دهی

گزیدند او را به شاهنشهی

نشاندند وی را به گاهِ مِهی

شه ماد با فتح و با فرهی

سوی هکمتانه بشد بابهی

کنون آمدم تا چه فرمان دهی

تو شاه من و من تو را چون رهی

بهندوستان چون رسید آگهی

که اینک رسد فر شاهنشهی

بیایند با فتح و با فرهی

پذیره نمائید شاهنشهی

بگفتن شاها چه فرمان دهی

بگیریم و بندیم ما این رهی

کنون با تو گفتم چه فرمان دهی

توئی شاه زاده منم چون رهی

کنون آن پزشکان شاهنشهی

علاجش نمودند و گشته بهی

چو از دور آن فر شاهنشهی

نمایان شد آن پرچم فرهی

چو کسی بعذرخواهی نرود ز بی گناهی

بگنه خوشم که آورد مرا بعذرخواهی

چه غم ای گناهکاران ز گناه ما که هرگز

گنهی نمیشود بیش ز رحمت الهی

بگنه خوشیم و عذرش نه بزهد ونخوت آن

[...]

حسن تو راست تا همی از ریب و فربهی

از لاغری مرا نبود ره به فربهی

دانم ز خویشتن نشوم تا که من تهی

وصلت نیابم و نشود راه منتهی