با همه نادر‌ی و نو سخنی

برنتابیم روی از آن کهنی

عاجزش کرده نو رسیده زنی

از تنی اوفتاده تهمتنی

ز اژدها در گذر که اهرمنی

از زمین تا به آسمان دهنی

و آنچه خیزد ز مطبخ چو منی

پیشت آرم به دست سیم‌تنی

پذیرفته از هر فنی روشنی

جداگانه در هر فنی یک فنی

چو بر سکه شاه زر میزنی

چنان زن که گر بشکند نشکنی

چو تنگ آمدش وقت بار افکنی

برو سخت شد درد آبستنی

گرفته مزن در حریف افکنی

گرفته شوی گر گرفته زنی

به من می‌رسد بازوی بهمنی

که اسفندیارم به رویین‌تنی

سیاست درآمد به گردن زنی

ز چشم جهان دور شد روشنی

به دشمن گرائی به خصم افکنی

گشاده بر و بازوی بهمنی

هیون بر وی افکند پیل افکنی

سوی پیلتن شد چو اهریمنی

حریری رقاق دو پرویزنی

چو مهتاب تابنده از روشنی

ز هندوستان آمده جوزنی

بهر جو که زد سوخته خرمنی

چراغ دلم یافت بی‌روغنی

به مِی‌ ده چراغ مرا روشنی

برآورده گردن چو اهریمنی

فکنده به هر شهر در شیونی

جهانی چو هندو به دود افکنی

چو یغما و خلخ شد از روشنی

ازین کان تاریک اهریمنی

گهر بین که آرم بدین روشنی

به دزدی و سالوسی و رهزنی

نمایند مردی و مردافکنی

دوالی چو دید آنچنان گردنی

نه گردن همانا که گردن زنی