کس نگذشت در دلم تا تو به خاطر منی

یک نفس از درون من خیمه به در نمی‌زنی

مهرگیاه عهد من تازه‌تر است هر زمان

ور تو درخت دوستی از بن و بیخ برکنی

کس نستاندم به هیچ ار تو برانی از درم

[...]

من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی

یا چه کردم که نگه باز به من می‌نکنی

دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست

تا ندانند حریفان که تو منظور منی

دیگران چون بروند از نظر از دل بروند

[...]

در وهم نیاید که چه شیرین دهنی

اینست که دور از لب و دندان منی

ما را به سرای پادشاهان ره نیست

تو خیمه به پهلوی گدایان نزنی

پاکیزه روی را که بود پاکدامنی

تاریکی از وجود بشوید به روشنی

گر شهوت از خیال دماغت به در رود

شاهد بود هر آنچه نظر بر وی افکنی

ذوق سماع مجلس انست به گوش دل

[...]

مردی نه به قوتست و شمشیرزنی

آنست که جوری که توانی نکنی

ماری تو که هر که را ببینی، بزنی

یا بوم که هر کجا نشینی، بکنی

مطلب گر توانگری خواهی

جز قناعت که دولتیست هنی

گر غنی زر به دامن افشاند

تا نظر در ثواب او نکنی

کز بزرگان شنیده‌ام بسیار

[...]

لاف سرپنجگی و دعوی مردی بگذار

عاجز نفس فرومایه، چه مردی، چه زنی

گرت از دست بر آید دهنی شیرین کن

مردی آن نیست که مشتی بزنی بر دهنی

قضا دگر نشود ور هزار ناله و آه

به کفر یا به شکایت برآید از دهنی

فرشته‌ای که وکیل است بر خزاین باد

چه غم خورد که بمیرد چراغ پیرزنی

مر او را رسد کبریا و منی

که ملکش قدیم است و ذاتش غنی

به چهر آفتابی، به تن گلبنی

به عقل خردمند بازی کنی

اگر بوسه بر خاک مردان زنی

به مردی که پیش آیدت روشنی

چو هر گوشه تیر نیاز افکنی

امید است ناگه که صیدی زنی

تو در پنجه شیر مرد اوژنی

چه سودت کند پنجهٔ آهنی؟

تو بر روی دریا قدم چون زنی

چو مردان که بر خشک تردامنی؟

ندانست در بارگاه غنی

که بیچارگی به ز کبر و منی

چه عذر آرم از ننگ تردامنی؟

مگر عجز پیش آورم کای غنی

ماری تو که هر که را ببینی، بزنی

یا بوم که هر کجا نشینی، بکنی

بی عمل بخشدت مقام سنی

کندت مرد اگرچه کم ز زنی

بهر تو سر زنیم از بدنی

تا دهیم ز نو طریق و فنی